uiterlijk op mijn vierenzestigste verjaardag hun kostbare foto’s zou kunnen verpesten, en er knapte iets in me. Niet het soort knap dat tranen en smeekbeden oproept. Nee, het soort stille, gevaarlijke knap.
Kijk, drie weken eerder was mijn hele wereld op een manier veranderd die niemand had kunnen bedenken. Maar daar komen we later op terug.
De gasten keken nauwelijks op toen ik met mijn cadeaubox in mijn hand langs hun tafels liep. David zat aan de hoofdtafel en lachte hartelijk om een grap van zijn getuige. Hij merkte niet eens dat zijn moeder wegging. Ik bleef nog even op de parkeerplaats staan, ademde de koele avondlucht in en luisterde naar de gedempte geluiden van de festiviteiten. Zesendertig jaar lang had ik mijn zoon op de eerste plaats gezet, in de overtuiging dat deze onvoorwaardelijke liefde uiteindelijk beantwoord zou worden. Ik was klaar met sprookjes.
De taxirit naar huis duurde vijftien minuten. Vijftien minuten om te beseffen dat weggaan geen einde was, maar een begin. Want in die doos zat niet zomaar een huwelijksgeschenk. Het was het bewijs dat de beste wraak soms geen woede is, maar vergelding. En geloof me, wat ik in dat mooie witte papier had verpakt, zou alles veranderen.
