Drie weken voor de bruiloft, het was 21:30 uur, stond ik bij Murphy’s Corner Market het wisselgeld te tellen voor een blik soep en een pakje crackers. Ik had nog $23,47 over voordat mijn volgende uitkering van de sociale zekerheid zou komen.
« Goedenavond, mevrouw Williams, » zei Tommy Murphy vanachter de toonbank. « De loterijmachine draait vanavond, mocht u interesse hebben. De jackpot bedraagt tweeënzestig miljoen. »
Tweeënzestig miljoen? Ik moest er bijna om lachen. Maar iets hield me tegen. Misschien was het de herinnering aan het diner van vorige week, toen Brittany pronkte met haar nieuwe designertas terwijl ik onopvallend het goedkoopste gerecht van de menukaart at. Misschien was het Davids terloopse opmerking dat ik misschien moest overwegen om kleiner te gaan wonen, omdat « oudere mensen niet veel ruimte nodig hebben ». Of misschien was het gewoon koppigheid.
« Ik neem een kaartje, » hoorde ik mezelf zeggen. « Snel beslissen. »
De machine zoemde en printte een klein papiertje met zes cijfers. Ik vouwde het voorzichtig op en stopte het in mijn tas. Harold, mijn overleden echtgenoot, zou gedacht hebben dat ik gek was. Maar Harold was al vier jaar weg, en bovendien was ik toch al alles kwijt.
De loterijtrekking was zaterdagavond. Ik keek er in mijn eentje naar, met een kop thee. Toen de nummers op het scherm verschenen, kon ik het eerst niet geloven. 7, 14, 21, 35, 47 en de Powerball, 9. Alle nummers van mijn verfrommelde lot van vijf dollar. Tweeënzestig miljoen dollar.
