Een kreet.
Zwak. Gebroken. Menselijk.
Met zijn laatste krachten stond de hond op en volgde het geluid naar een verlaten container.
Binnenin bevond zich een doorweekte kartonnen doos. En in de doos… een baby.
In een dun dekentje gewikkeld huilde de pasgeborene, zijn ademhaling onregelmatig, zijn kleine lippen blauw van de kou.
De hond deed een stap achteruit.
Hij wist wat dat betekende.
Als er één van hen overbleef, zouden ze allebei sterven.
Als ze wegging… zou de baby alleen sterven.
Hij lag op sterven.
En als ik dat weet
De hond staarde naar de witte hemel, alsof hij een vraag stelde waarop niemand een antwoord zou geven. Toen kwam hij langzaam dichterbij en ging naast de doos liggen, waarbij hij zijn magere lijf tegen het karton drukte.
De warmte was gering. Onvoldoende. Maar het was alles wat ik had.
Ze sloeg haar armen om de doos heen en beschermde hem tegen de wind. Elke ademhaling deed pijn. Elke minuut voelde als een uur. De baby hield geleidelijk op met huilen, door de onverwachte warmte.
De nacht vorderde.
De hond voelde zijn poten niet meer. Zijn zicht werd wazig. Hij dacht dat dit het einde was. En toen begreep hij iets eenvoudigs, maar tegelijkertijd diepgaands:
Hij mocht nog niet sterven.
