Want zolang hij ademde, zou de baby leven.
Bij zonsopgang zagen enkele buren iets vreemds langs de weg: een roerloze hond, bedekt met sneeuw… en een lichte beweging in een doos.
Ze hebben de hulpdiensten gebeld.
Toen ze de baby oppakten, leefde hij nog. Zwak, maar levend.
De hond opende zijn ogen nog een laatste keer. Hij zag mensenhanden, hij hoorde stemmen. En toen, voor het eerst in lange tijd kalm, sloot hij zijn ogen.
De dokter zou later zeggen dat de baby het had overleefd dankzij de warmte van het dier.
Niemand zou ooit de naam van de hond weten.
Maar ergens ter wereld zou dat kind opgroeien, omdat een oude, verlaten en vermoeide hond besloot dat sterven wel even kon wachten.
En dat liefde, zelfs in haar meest ingetogen vorm, een leven kan redden.
