Wat Leonard niet wist, was dat Rosalind hem nooit uit vrije wil had opgegeven. Toen hij zes jaar oud was, werd ze aangereden door een auto die op een winteravond met hoge snelheid reed. Haar verwondingen hielden haar maandenlang bewusteloos. Toen hij uit het ziekenhuis werd ontslagen, was zijn zoon al in pleegzorg geplaatst. Zonder een stabiele baan of een plek om te wonen, faalde ze in al haar pogingen om hem terug te krijgen. De jaren die volgden stortten haar in ellende en brachten haar vervolgens op straat. Ondanks alles bleef ze zoeken, stelde vragen, raadpleegde archieven, altijd hopend op een wonder.
Twee dagen na het incident op de markt publiceerde een lokale krant een verhaal over een tycoon die een bedelster gewelddadig aanviel.
Een voorbijganger had de scène gefilmd, en de video verspreidde zich snel op sociale netwerken. Leonards pr-team smeekte hem om het goed te maken voordat zijn reputatie onherstelbaar zou worden aangetast. Hij stemde met tegenzin toe, klaar om een cadeau en een voorbereid excuus aan te bieden.
Toen hij het bescheiden toevluchtsoord betrad waar Rosalind naartoe was gebracht, voelde hij alleen een gevoel van ergernis. Maar toen zijn blik viel op de vrouw in de hoek, veranderde alles in hem. Ze keek op, haar blik op de zijne gericht. Na een lange stilte fluisterde ze: « Lenny? »
De naam trof hem als een vuistslag. Niemand had het zo genoemd in decennia. Hij staarde naar haar verweerde gezicht en herkende, voorbij de rimpels en beproevingen, dezelfde vrouw die hem ooit had omhelsd. Zijn keel kneep samen. Hij fluisterde: « Mam? »
Tranen welden op in Rosalinds ogen. Haar stem trilde toen ze zei: « Ik heb je nooit verlaten, mijn zoon. Ze hebben je van me weggerukt. Ik heb gezocht. Ik bad. Ik ben nooit gestopt. »
