Die avond was bijzonder. Lily was thuisgekomen met perfecte cijfers, en Daniel wilde het vieren. Le Maire was ver boven hun budget, maar een zitfout had hen per ongeluk daar geplaatst. Daniel merkte het op—en koos ervoor te zwijgen. Voor één nacht wilde hij dat Lily een schoonheid zonder grenzen zou zien.

Ze keek naar de kroonluchters alsof het sterren waren.

Aan de andere kant van de kamer boog een manager zich naar Alara toe, fluisterend met nauwelijks verhulde minachting.
« Die familie is per ongeluk gaan zitten. We kunnen ze verplaatsen als je wilt. »

Evan trok aan Alara’s mouw.
« Ze ziet er gelukkig uit, mama. Alsjeblieft. »

Alara aarzelde. Cijfers en strategie waren altijd makkelijk geweest. Dit was het niet.

Toen richtte ze zich op.
« Mijn zoon beslist. »

Ze liep naar het kleine tafeltje.

Daniel had bijna zijn water gemorst toen hij haar herkende. De beroemde Alara Voss—die voor hem stond.

« Mijn zoon wil bij u zitten, » zei ze kalm. « Mogen we meedoen? »

Lily straalde.
« Natuurlijk! »

De kinderen klikten meteen—praatten over school, tekenfilms, kapotte speelgoedjes die met tape waren gerepareerd en hoop. Daniel en Alara zaten in stilte, twee tegenovergestelde werelden verbonden door liefde voor hun kinderen.

Evan keek naar Daniels handen terwijl hij Lily’s pasta sneed—getekend, rustig, zacht.

« Kun je de mijne ook knippen? » vroeg Evan.

Alara verstijfde. Evan had nog nooit iemand anders om iets persoonlijks gevraagd.