Paloma klopte.
« Hé, lieverd, mag ik binnenkomen? »
De snikken werden wat minder.
« Ik zal je niet berispen, dat beloof ik.
Ze opende voorzichtig de deur. Een klein meisje met bruin haar zat op de grond, haar armen stevig om haar knieën geslagen, haar gezicht nat van de tranen en haar ogen gezwollen.
« Hallo, lieverd, hoe heet je? »
Het meisje keek haar argwanend aan.
« Camilla.
« Camila… Wat een mooie naam. Ik heb Paloma. Waarom huilde je?
Camila liet haar kleine buikje zien.
« Ze hebben me pijn gedaan.
« Heb je honger? »
Het meisje knikte.
« Hoe laat heb je gegeten? »
« Ik heb niet gegeten.
Paloma keek op de klok: 13:00 uur.
« Je hebt niet eens ontbeten? »
« Verónica is vergeten… Ze was het vergeten.
« Hoe kun je vergeten je baby te voeden? » Kom, we vinden wel iets goeds voor je.
Camila aarzelde, maar pakte toen Paloma’s hand.
