Bewustwording
« Kaye, ik bel je terug, » zei ik zacht.
« Ava, wacht. Ik moet je iets vertellen… Haar urgentie werd steeds duidelijker, net als drie jaar geleden toen ze me belde om te vertellen over papa’s ongemak.
Ik was op dat moment ook in die keuken het ontbijt aan het klaarmaken toen de vloer onder mijn voeten was ingestort.
« Ik bel je terug, » herhaalde ik, en ik hakte aan.
Aiden keek op van zijn telefoon. « Gaat het? Je ziet bleek. »
« Echt? » Ik zag mijn spiegelbeeld in de magnetrondeur: kastanjebruin haar in een paardenstaart, groene ogen die mijn vader me had gegeven, hetzelfde gezicht dat me al zevenendertig jaar dezelfde blik gaf.
Maar Kayle’s woorden hadden iets fundamenteels veranderd.
De keuken zag er nu anders uit, alsof ik plotseling had opgemerkt dat er al maanden een fotolijstje scheef hing en ik het niet kon laten te zien.
« Gewoon een beetje moe, » antwoordde ik, terwijl ik mijn eigen kopje pakte.
Mijn handen bleven stevig.
Twintig jaar strafrechtelijke boekhouding had me geleerd een kalme uitdrukking te houden terwijl de grond onder me instortte. Ik had mensen zien liegen over miljoenen vermiste, knikken, aantekeningen maken, bewijs verzamelen terwijl ze glimlachten. Zelfbeheersing was een vaardigheid waarvan ik niet wist dat ik die voor mijn eigen huwelijk had geoefend.
« Je moet terug naar bed, » stelde Aiden voor, zijn Britse accent verpakte woorden met die vertrouwde warmte die me ooit het gevoel gaf gekozen te zijn. « Rust uit. »
Zijn accent had me gecharmeerd tijdens een diner bij een vriend thuis acht jaar eerder. Hij legde het verschil uit tussen rugby en American football, terwijl hij met een glas wijn gebarst, voordat hij het op mijn jurk morste. Zijn schaamte was ontroerend geweest.
Of werd het gespeeld?
« Misschien doe ik dat, » antwoordde ik, terwijl ik zijn gezicht bestudeerde—de hoekige kaak, de groene ogen met gouden stippen, het kleine litteken boven zijn linkerwenkbrauw van een fietsongeluk als kind. Elk detail was precies zoals het hoorde.
