De schokkende ontdekking
Mijn telefoon trilde.
Een sms van Kaye: « Kijk hier eens naar. Nu onmiddellijk. »
Er verscheen een foto—genomen door het raam van een vliegtuig, die het interieur van de businessclass omlijstte.
Stoel 3B.
Een man in een blauw Tom Ford-pak, in profiel genomen. De hoek was niet perfect, maar de omtrek was onmiskenbaar: de kromming van zijn kaak, de manier waarop hij zijn hoofd hield, het eigenaardige gebaar van zijn hand midden in een gesprek.
Aiden.
Mijn helper.
Hij sprak scherp met een blonde van ongeveer vijfentwintig, zijn hand rustte vertrouwd op zijn onderarm.
Ik keek op naar de Aiden in onze keuken—grijze kasjmiertrui, leesbril in zijn haar, trouwring in zijn linkerhand, de ring die we samen hadden uitgekozen in een kleine juwelierszaak in SoHo.
Mijn stem klonk kalm ondanks alles. « Ik denk eigenlijk dat ik pannenkoeken ga maken. »
« Pannenkoeken? » Hij trok een wenkbrauw op. « Een dinsdag? Wat is de kans? »
De gelegenheid was dat mijn zus mijn man in het vliegtuig in de gaten hield, terwijl mijn man daar was, in mijn keuken. En een van die realiteiten moest fout zijn.
Maar ik kon het niet zeggen. Nog niet. Niet voordat ik begreep wat voor onmogelijke ik ervoer.
« Kan een vrouw niet pannenkoeken maken voor haar man zonder een reden? » zei ik.
Hij glimlachte—de halve glimlach die ooit mijn hart sneller deed kloppen.
« Natuurlijk, » zegt hij. « Maar je weet dat ik om elf uur pompoen heb. »
« Er is genoeg tijd, » antwoordde ik terwijl ik de ingrediënten uit de kast haalde. Bloem. Eieren. Melk. Eenvoudige dingen die logisch waren.
In tegenstelling tot de foto op mijn telefoon waarop mijn man op twee plekken tegelijk te zien is.
Terwijl ik het bloem in een kom opmeet, dacht ik terug aan de kleine inconsistenties die ik de afgelopen maanden had genegeerd…
