Toen we aankwamen, viel de sneeuw nog harder. Mijn ouders verwelkomden ons met verrassing, daarna met de discrete gulheid die hen kenmerkte.
« Het is kerstavond, » zei mijn moeder. « Niemand zou buiten moeten zijn in zo’n kou. »
Frank bleef even in de gang staan, nog steeds zijn koffer vasthoudend. « Je bent te aardig, » fluisterde hij, zijn stem trillend.
Ik leidde hem naar de logeerkamer, mijn hart vol vragen. Wie was hij echt? En hoe was hij alleen op deze ijzige snelweg terechtgekomen? Ik besloot te wachten. Die avond kwam Kerstmis eerst.
De volgende ochtend vulde de geur van koffie en kaneelbroodjes het huis. Emma en Jake renden enthousiast de woonkamer in. Frank verscheen achter hen, zichtbaar meer uitgerust.
« Het is Frank, » legde ik de kinderen uit. « Hij brengt Kerstmis bij ons door. »
Hij wenste hen een vrolijk kerstfeest met een zachte stem. Snel verdween de verlegenheid van de kinderen. Gedurende de ochtend vertelde Frank hen over kerstherinneringen uit zijn jeugd. Ze luisterden gefascineerd naar hem, en boden hem hun tekeningen als cadeau aan. Tranen glansden in haar ogen.
« Waarom huil je? » vroeg Emma.
Frank haalde diep adem. « Omdat ik je de waarheid moet vertellen. Ik was niet eerlijk. »
De kamer is stil geworden.
« Ik heb geen familie in Milltown, » zei hij. « Ze zijn allemaal weg. Ik ben weggelopen uit een verzorgingstehuis. Daar was het personeel niet aardig. Ik was bang dat je de politie zou bellen. »
Mijn hart zonk.
« Ze behandelden je slecht? » vroeg ik.
Hij knikte. « We werden verwaarloosd, achtergelaten in de kou, nauwelijks gevoed. Ik kon niet langer blijven. »
Ik pakte zijn hand. « Je bent hier veilig, Frank. We zullen samen een oplossing vinden. »
