De nacht van het ongeluk moet gewoon zijn geweest. Mijn vrouw, Emily Carter, en ik waren op weg naar huis naar de buitenwijken van Ohio na een rustig diner met vrienden. We hadden een kleine ruzie over triviale onderwerpen—geld, schema’s, die kleine dingen die koppels aansnijden maar nooit echt oplossen. De regen viel plotseling, zwaar en verblindend, waardoor de snelweg een spiegel van koplampen en angst werd.

Ik herinner me het geluid als eerste. Metaal schreeuwt tegen metaal. De gewelddadige rotatie. Emily schreeuwde mijn naam één keer, hoog en doodsbang. Daarna zwart.

Toen ik wakker werd, was de wereld wit en zoemde. Een ziekenhuisplafond. Machines die piepen. Pijn overal, maar ver weg, alsof het van iemand anders was. Een verpleegkundige merkte me op en haastte zich naar mijn bed. Ze vertelde me dat ik zes uur bewusteloos was geweest. De andere bestuurder was de controle over zijn voertuig kwijtgeraakt en botste frontaal tegen ons. Wonderbaarlijk genoeg was er niemand gestorven.

« Je vrouw is stabiel, » zei ze snel tegen me. « Ze is in een andere kamer. »

Opluchting overviel me, gevolgd door schuldgevoel. Ik had langzamer moeten rijden. Ik had erop moeten staan dat we thuis bleven. Mijn gedachten klampten zich vast aan deze gedachten terwijl ik later die avond naar een gedeelde herstelkamer werd gebracht.

Toen hoorde ik een stem die ik herkende—maar niet de stem die ik verwachtte.

« Ik dacht dat je zou sterven, » zei een man zacht, achter een ziekenhuisgordijn. « Ik weet niet wat ik zou hebben gedaan. »

Emily’s stem kwam daarna. Zwak, trillend—maar intiem. « Zeg dat niet, Jason. Niet hier. »

Jason.

Mijn borst trok samen. Ik luisterde, mijn hart klopte sneller dan alle pijn van het ongeluk.

« Ik hou van je, » fluisterde de man. « Om je zo te zien… Het maakte alles echt. »

Er viel een stilte. Toen sprak Emily weer, verder naar beneden. « Ik hou ook van jou. Maar Mark is er. Hij weet het niet. »

Mijn naam viel als een kogel.

Ik sloot mijn ogen en probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik het me had ingebeeld—een door drugs veroorzaakte nachtmerrie. Maar toen hoorde ik het geluid van vingers die zich verstrengelden, die onmiskenbare nabijheid tussen twee mensen die meer dan geheimen hebben gedeeld.

Op dat moment was het ongeluk niet langer het ergste wat mij die nacht was overkomen.

Terwijl artsen tussen patiënten liepen en verpleegkundigen met kalme, beheerste stemmen spraken, viel mijn huwelijk stilletjes uiteen achter een ziekenhuisgordijn. Emily had het ongeluk overleefd. Ik ook van jou.

Wat niet overleefde, was het leven waarvan ik dacht dat we het leefden.