Toen ik weer bij bewustzijn kwam, lag ik in een ziekenhuisbed. Een bonzende pijn verspreidde zich door mijn hele lichaam. Om me heen: buizen, monitoren, verblindende lichten. Daniel stond aan mijn bed, woedend, trillend.
« Emma… Oh mijn God, Emma… Fluisterde hij, terwijl hij mijn hand schudde alsof zijn leven ervan afhing.
« Wat… Wat is er gebeurd? Het lukt me om het te verwoorden.
Voordat hij antwoordde, kwam er een dokter binnen. Dr. Hale, met een serieus gezicht, keek naar mijn dossier voordat hij naar ons opkeek.
« We moeten iets belangrijks bespreken, » zegt hij met een stem vol betekenis.
Daniel kneep harder in mijn vingers.
« Uw verwondingen komen overeen met een val van grote hoogte, met aanzienlijk buiktrauma, » legde de dokter uit. « Toch… Hij pauzeerde. « De analyses tonen aan dat je zwanger was. Of beter gezegd… Dat je zwanger had moeten kunnen worden. »
Mijn hart bonsde. « Had je moeten? »
Dr. Hale gaf Daniel wat documenten. « Twee weken geleden waren je hormoonspiegels compatibel met het begin van de zwangerschap. Maar vandaag is er iets veranderd. Je lichaam vertoont tekenen van chemische interferentie. »
Daniel verstijfde.
« Iemand heeft je een medicijn gegeven om een vroege zwangerschap te beëindigen of te voorkomen, » vervolgde de dokter voorzichtig.
Ik raakte zonder lucht. Het verraad overweldigde me veel heftiger dan de fysieke pijn.
Daniel stond abrupt op. « Wie zou dat doen? »
« Dat betekent toegang hebben tot je eten, drinken of supplementen, » antwoordde de dokter. « En een duidelijke intentie. »
Herinneringen stroomden binnen: de kruidenthee die Claudia per se voor me wilde maken, de vitamines die ze had vervangen, haar altijd argwanende blik.
« Ze probeerde me te doden, » fluisterde ik later, terwijl er stilte viel in de kamer.
Daniel zakte in zijn stoel. « Het spijt me. Ik had je moeten beschermen. »
De dokter kondigde aan dat de politie met ons zou komen praten zodra mijn toestand het toeliet, en liet ons toen met rust.
