Ik heb de hele nacht niet geslapen. Op elk moment kwamen de beelden terug: het dak, de lichten, de val. Maar de diepste pijn was die van het verlies van mijn kind lang voor het ongeluk.
De volgende ochtend leek Daniel net zo gebroken. Dr. Hale kwam terug, nog serieuzer.
« Er is nog een complicatie, » kondigde hij aan. Toen draaide hij zich naar Daniel. « De tests tonen aan dat je een genetische aandoening hebt waardoor natuurlijke conceptie bijna onmogelijk is. »
Ik staarde naar Daniel. « Dat wist je. »
Hij liet zijn ogen zakken. « Ik schaamde me. Ik wilde je niet verliezen. »
De waarheid drong toen door: zijn moeder wist het ook. Ze had geloofd dat ik loog, dat ik haar zoon had verraden, en ze wilde alle sporen van deze zwangerschap uitwissen.
Toen de dokter vertrok, viel er een zware stilte over ons.
« Ik hou van je, » zei Daniel met een gebroken stem. « Maar ik begrijp het als je me niet kunt vergeven. »
Ik zag de stad buiten het raam ontwaken. « Ik weet niet wat de toekomst brengt, » antwoordde ik zacht. « Maar één ding is zeker: geen geheimen meer zullen ons vernietigen. »
Of we na dit alles weer konden opbouwen, had niemand van ons het antwoord.
