Toen, op een middag, terwijl ik onder zijn bed aan het vegen was, begon hij zachtjes met zijn hoofd tegen de muur te stoten—boem, doem, doem.
In paniek rende ik naar hem toe.
« Nee, lieverd! » Ik huilde, vergetend dat hij het niet kon horen.
Hij stopte pas toen hij de trilling van mijn voetstappen voelde. Hij wees naar zijn oor en maakte toen een gebaar als een deur die dichtslaat.
Die nacht kon ik niet slapen. Mijn grootmoeder zei altijd: « Het lichaam spreekt als je bereid bent te luisteren. »
Waarom zou een kind dat zogenaamd doof is door zenuwbeschadiging zich bezighouden met zijn fysieke oor? Dat soort doofheid zou geen lokaal ongemak moeten veroorzaken.
De volgende dag nam ik een beslissing die me alles kon kosten.
Met Don Sebastián in Mexico-Stad en Gertrudis buiten bezig, betrad ik Luciano’s kamer—niet om schoon te maken, maar om beter te kijken.
Ik ging op de grond zitten voor hem. Hij schrok; Niemand zat ooit bij hem.
Ik glimlachte zachtjes. Hij gaf een klein, fragiel glimlachje terug.
Uit mijn zak haalde ik een klein zaklampje en een flesje amandelolie.
« Ik ga even kijken, mijn kleintje, » mompelde ik, hoewel hij me niet kon horen.
Ik gebaarde dat hij met zijn hoofd op mijn schoot moest gaan liggen. Hij aarzelde, maar gaf zich toen over met het pijnlijke vertrouwen van een kind dat hunkert naar genegenheid.
Zijn haar rook naar dure shampoo, maar zijn huid was koud.
Ik inspecteerde het linkeroor—volkomen normaal.
Toen sloeg ik rechtsaf.
Luciano verstijfde. Een zachte kreun ontsnapte hem.
« Rustig aan… rustig aan, » stelde ik gerust.
