Maar mijn handen trilden terwijl ik het vasthield, het geritsel van het papier joeg me een golf van onzekerheid door het hoofd. Misschien overdreef ik wel. Misschien zat er wel iets in dat alles zou verklaren. Misschien had opa me toch iets belangrijks nagelaten.
Ik opende het langzaam.
Binnenin zat een eersteklas vliegticket naar Monaco, geldig voor volgende week. Mijn hart maakte een sprongetje. Monaco? Mijn grootvader had er zo vaak over gesproken. Het was een plek die hij koesterde, een plek die stond voor luxe en elegantie, een plek waar mensen zoals hij – zij die imperiums hadden opgebouwd – naartoe gingen om plezier te maken.
Er stond slechts één zin geschreven in het trillende handschrift van mijn grootvader:
« De stichting treedt in werking op je 26e verjaardag, mijn liefste. Het is tijd om op te eisen wat altijd al van jou is geweest. »
Ik verstijfde. Een trust? Welke trust? Ik had nog nooit van een trust gehoord.
