Een schok van arrogantie
« Mijn lief, het ontbijt van de partners is pas om twaalf uur ‘s middags, en jij blokkeert de rij mensen die vandaag echte banen hebben. »
De stem was jong, scherp, geladen met een vals ontspannen wreedheid. Ze richtte op mij in de rug. Ik draaide me niet om en bleef toekijken hoe de donkere vloeistof langzaam in de glazen karaf druppelde, elke druppel afmetend.
De eigenaar van deze stem, een specialist met de naam MILLER op zijn borst genaaid, kwam naast me zitten. Alle hoeken en ingehouden zenuwen, kaal hoofd, strakke mouwen op de onderarmen, gevormd door uren in de sportschool. Hij keek niet naar mijn gezicht, alleen naar de ruimte waar ik was. Voor hem was ik geen persoon, maar een obstakel.
Omdat ik niet bewoog, gaf hij me een vrijwillige tik met zijn schouder. Geen onschuldige duw: een fysieke bevestiging van het belang ervan. Ik kreeg granaatscherven en schokgolven van nabijgelegen explosies; Ik boog gewoon mijn knieën lichtjes en bleef op mijn plek staan, mijn schoenen met rubberen zolen leken in de grond te zitten.
Toen draaide ik mijn hoofd naar hem toe. « Het lijkt erop dat de koffie nog steeds stroomt, specialist, » zei ik met een kalme en beheerste stem.
Hij grijnsde minachtend en draaide zich om naar twee kameraden achter zich, allemaal geelbruine barets en jeugdige arrogantie. Toen kwam hij terug naar me, gevaarlijk leunend. De woorden werden beledigend, minachtend, vol met aannames over mijn leeftijd, mijn status, mijn vermeende nutteloosheid.
Ik liet hem spreken. Toen gleed mijn blik over zijn uniform, waarbij ik mechanisch het ontbreken van patina opmerkte, het ontbreken boven alles van elk inzetembleem. « Je bent van het derde bataljon, neem ik aan, » zei ik kalm. « En je hebt nog niet genoeg anciënniteit om te begrijpen wat deze baret echt betekent. »
De lucht bevroor. Zijn gezicht werd woedend rood. Toen hij ruw zijn hand op mijn arm legde om me te dwingen te vertrekken, leek de hele kamer de adem in te houden.
