« Ik heb het bewijs! » riep ze, terwijl ze ermee zwaaide. « Ik heb je post onderschept! Bankafschriften! Creditcardaanbiedingen! Ik heb ze geopend, Jack! Ik weet dat je meerdere bankrekeningen hebt met grote stortingen! Dat is witwassen! »
Mijn kaken spanden zich aan.
“Heb je mijn post gestolen?” vroeg ik zachtjes.
« Ik heb bewijsmateriaal in beslag genomen! » corrigeerde ze. « En ik ga dit overdragen aan de FBI, tenzij… »
Ze zweeg even. Een gretige glinstering verscheen in haar ogen.
« Tenzij wat? » vroeg ik.
« Tenzij je de boetes betaalt, » zei ze, terwijl ze haar stem dempte. « Tienduizend dollar. Contant. Voor ‘maatschappelijke problemen’. Je betaalt de Vereniging van Eigenaren – en dan bedoel ik mij – en misschien vergeet ik die wel naar de autoriteiten te sturen. Misschien geef ik je een week de tijd om rustig te verhuizen. »
Daar was het.
Ze was niet zomaar een lastpost. Ze was niet zomaar een Karen.
Ze was een misdadiger.
Postdiefstal. Schending van de privacy. En nu afpersing.
Ze dacht dat ze een drugsdealer in het nauw had gedreven die ervoor betaalde om de politie op afstand te houden. Ze dacht dat ze een crimineel afperste.
Ze had er geen idee van dat ze de staat afperste.
« Even dit even duidelijk maken, » zei ik, en ik zorgde ervoor dat mijn stem luid genoeg klonk zodat Sarah (die vanuit het raam opnam) het kon horen. « Je hebt mijn federale post gestolen. Je hebt hem geopend. En nu eis je tienduizend dollar contant om me niet bij de politie aan te geven? »
« Noem het maar ‘verwerkingskosten’, » grijnsde Brenda. « Contant. Nu. Of ik bel de sheriff. »
Ik glimlachte. Het was geen aardige glimlach.
« Eigenlijk, Brenda, » zei ik. « Ik denk dat we de sheriff moeten bellen. Laten we ze meteen bellen. »
Hoofdstuk 3: De onthulling
« Je bluft, » spotte Brenda. « Criminelen bellen de politie niet. »
« Je hebt gelijk, » zei ik. « Dat doen ze niet. »
Ik tilde de zoom van mijn flanellen overhemd op.
De zon scheen op de gouden badge die aan mijn riem was bevestigd. De letters DETECTIVE schitterden fel. Ernaast lag mijn dienstwapen, een Glock 19, veilig opgeborgen.
Brenda’s blik ging naar de badge. Toen naar het pistool. En toen weer naar mijn gezicht.
Ze opende haar mond, maar er kwam geen geluid uit.
« Jack Miller, » zei ik, en mijn stem veranderde in de bevelende toon die ik bij invallen gebruikte. « Afdeling Narcotica. U probeert momenteel een politieagent af te persen. »
« Nee… » fluisterde ze. Ze deed een stap achteruit. « Dat is… dat is een kostuum. Dat heb je online gekocht! »
“Draai je om,” blafte ik.
« Wat? »
« Ik zei: draai je om! Handen op je rug! »
