Ik haalde een paar handboeien uit mijn achterzak.
Brenda verstijfde. « Je kunt me niet arresteren! Ik ben de voorzitter van de Vereniging van Eigenaren! »
« Het kan me niet schelen of je de koningin van Engeland bent, » zei ik, terwijl ik haar pols vastgreep. « Je hebt net postdiefstal en afpersing bekend in het bijzijn van een getuige. Draai je om. »
Ze probeerde zich los te rukken. « Help! Hij valt me aan! Hij is een nepagent! »
Ik draaide haar om en klikte de handboeien om haar polsen.
« Je hebt het recht om te zwijgen, » reciteerde ik. « Alles wat je zegt, kan en zal tegen je gebruikt worden in de rechtbank. »
« Mijn tas! » schreeuwde ze. « Mijn bewijs! »
« Je tas is nu mijn bewijs, » zei ik, terwijl ik hem opraapte van de plek waar ze hem had laten vallen. Ik keek erin. Mijn geopende bankafschriften lagen er precies.
Ik pakte mijn telefoon en draaide het station.
« Centrale, dit is rechercheur Miller, badge 402. Ik verzoek om een patrouille-eenheid naar mijn 10-20. Ik heb één vrouw aangehouden voor afpersing en federale postdiefstal. »
Ik keek naar Brenda, die nu hyperventilerend tegen de zijkant van haar SUV aan zat.
« En, » voegde ik eraan toe in de telefoon, « stuur een sleepwagen. De verdachte heeft mijn oprit geblokkeerd. »
Hoofdstuk 4: De buurtwacht
Tegen de tijd dat de patrouillewagens arriveerden, was de halve buurt al buiten.
Ze stonden op hun gazons en keken vol ontzag toe hoe de angstaanjagende Brenda – de vrouw die het gras met een liniaal mat – huilend achterin een politieauto zat.
Agent Griggs, een vriend van mij in uniform, liep lachend naar me toe.
« Jack, » zei hij hoofdschuddend. « Heb jij de vrouw van de VvE gearresteerd? De jongens van het bureau zullen dit geweldig vinden. »
« Ze probeerde me af te persen, Griggs, » zei ik, terwijl ik hem de tas met bewijsmateriaal overhandigde. « Ze heeft mijn post gestolen. Ze eiste tienduizend dollar contant. »
« Stoutmoedig, » floot Griggs. « Dom, maar stoutmoedig. »
Hij keek naar de SUV die mijn oprit blokkeerde. « Wil je dat ik hem in beslag laat nemen? »
“Elke dag van de week,” zei ik.
Brenda bonsde op het raam van de politieauto. « Ik ken de burgemeester! Dit is een vergissing! Hij is een drugsdealer! Controleer zijn bankrekeningen! »
Griggs leunde naar binnen. « Mevrouw, rechercheur Miller heeft dit jaar drie onderscheidingen voor zijn moed ontvangen. Het enige waar hij zich mee bezighoudt, is gerechtigheid. Ga nu zitten en wees stil. »
Terwijl de sleepwagen haar SUV wegsleepte, waarbij de bumper met veel lawaai over het asfalt schraapte, klonk er een geluid vanuit het huis aan de overkant van de straat.
Er werd geklapt.
Toen begon de buurman links van mij te klappen.
Al snel begon de hele straat te applaudisseren.
Sarah liep de veranda op. Ze glimlachte. Ze gaf me een kop koffie.
“Is het voorbij?” vroeg ze.
« Ja, » zei ik, terwijl ik mijn arm om haar heen sloeg. « Het is voorbij. »
Hoofdstuk 5: De nasleep
Brenda verloor niet alleen haar presidentschap, ze verloor ook haar vrijheid.
Federale aanklachten voor postdiefstal zijn geen lachertje. Gecombineerd met de afpersing van een politieagent, adviseerde haar advocaat haar een schikking te treffen. Ze kreeg twee jaar proeftijd, een enorme boete en – op mijn persoonlijke verzoek – een contactverbod dat haar de toegang tot Whispering Pines ontzegde en geen contact opnam met de bewoners.
Ze moest haar huis verkopen om haar juridische kosten te kunnen betalen.
