De vijfjarige dochter van mijn man had nauwelijks gegeten sinds ze bij ons was komen wonen. « Het spijt me, mam… Ik heb geen honger, » herhaalde ze nacht na nacht tegen me. Haar bord werd altijd onaangeroerd gelaten. Mijn man zei gewoon: « Ze went er wel aan. » Maar op een avond, terwijl hij op zakenreis was, zei ze tegen me: « Mam… Ik moet je iets vertellen. » Zodra ik haar woorden hoorde, belde ik meteen de politie.
Toen ik met Javier trouwde en met hem naar Valencia verhuisde, kwam zijn vijfjarige dochter, Lucía, permanent bij ons wonen. Ze was een verlegen meisje met grote, donkere ogen die alles met een mengeling van nieuwsgierigheid en voorzichtigheid leken te observeren. Vanaf de eerste dag viel me iets vreemds op: tijdens de maaltijden at ze helemaal niets.
Ik maakte omeletten, gebakken rijst, linzen, kroketten—gerechten die elk kind normaal gesproken met veel plezier zou eten. Maar ze zou gewoon haar vork bewegen, haar blik laten zakken en mompelen:
« Sorry, mama… Ik heb geen honger. »
Dat woord—mama—verraste me elke keer; Het was lief, maar het droeg een verborgen gewicht. Ik glimlachte naar haar, probeerde haar niet onder druk te zetten en deed mijn best om een veilige omgeving te creëren. Maar de situatie bleef hetzelfde. Haar bord bleef nacht na nacht onaangeroerd, en het enige wat ze wist te eten was een glas melk in de ochtend.
Ik sprak meerdere keren met Javier.
« Javi, er klopt iets niet. Het is niet normaal dat ze niets eet. Ze is te mager, » zei ik op een avond tegen hem.
Hij zuchtte alsof hij dat gesprek al te vaak had gevoerd.
« Ze went er wel aan. Het was erger met haar biologische moeder. Geef haar tijd. »
Er was iets in zijn toon dat me niet overtuigde, een mengeling van vermoeidheid en ontwijking. Maar ik heb niet verder doorgehakt; Ik dacht dat ze misschien moest wennen.
