Op gewone kermisdagen werd het paviljoen gebruikt om taarten te tonen en blauwe linten uit te delen. Die dag was het veranderd in een rechtbank zonder rechter. Zonlicht viel door de hoge ramen en trok gouden strepen op de vloer. Achter de deur van een metalen kooi zat Max, een gepensioneerde politiehond, rechtop, alsof hij nog steeds wachtte op een bevel dat niet meer zou komen.

Lily Parker stond drie rijen verderop, klein, bijna onzichtbaar. Sinds de begrafenis van haar moeder waren de woorden diep in haar gevouwen gebleven, als biljetten die nooit uit een zak worden gehaald. Ze had een plan dat eigenlijk geen plan was: een glazen pot vol munten en een belofte die ooit tegen de schouder van haar moeder werd gefluisterd: « Als er iets gebeurt, zorg je voor Max. Hij maakt deel uit van de familie. »

De inzet steeg. Tweeduizend. Tweeduizend vijfhonderd. Drieduizend. De klapstoelen kraakten, de hoeden bogen. Op de eerste rij toonde Vince Harding het zelfvertrouwen van een man die nooit nee had gezegd, waardoor zijn gouden horloge glansde. Iets verderop boog Gerald Bennett, een stille rancher, zich naar voren, zijn gezicht getekend door een pijn die niemand echt kon benoemen.

Lily liep het gangpad af, elke stap fragiel alsof het op ijs stond. De pot trilde in zijn handen. « Alsjeblieft, » fluisterde ze, een woord dat zowel een verontschuldiging als enorme moed bevatte. De veilingmeester boog zich over haar heen, en de hele kamer hield zijn adem in.

« Tweeënvijftig dollar en zestien cent, » zegt ze. Het was geen bedrag, het was tijd: limonades verkocht in de zomer, klusjes, munten die ze kreeg van een moeder die altijd thuiskwam… Tot de dag dat ze niet meer terugkwam.

Een nerveuze lach brak uit. De regels waren de regels. Max bewoog achter het hek, alsof hij de kamer beoordeelde. Vince kondigde vierduizend dollar aan. De lucht veranderde, zwaar als vlak voor de storm.

Toen blafte Max. Een enkele blaf, helder, die als een naam klonk. Een onhandige hand liet de riem los. In een oogwenk sprong de hond uit de kooi, stak de oprit over en stopte voor Lily. Hij legde zijn hoofd tegen zijn borst met ontwapenend bewijs: hier ben je, ik heb op je gewacht.

De volwassenen, het geld, de regels, alles leek om hen heen te wankelen.