Het enige geluid was het ritmische piepen van Michaels cardiomonitor. Een mechanische metronoom die de seconden van mijn oude leven aftelt.
Ik keek naar mijn man. Het gezicht dat ik elke ochtend had gekust voelde nu als een vreemd masker. Ik stak mijn hand uit, stopte hem op slechts enkele centimeters van zijn wang, en trok hem toen terug. Ik verloor het recht om hem aan te raken. Of beter gezegd, hij verloor het voorrecht van mijn aanraking.
Ik deed een stap achteruit. Mijn rug doet pijn. De baby schopte en raakte me hard en heftig in mijn ribben. Ik legde mijn hand op mijn buik. Nu alleen wij tweeën, dacht ik.
Ik draaide me om om weg te lopen, maar bleef in de deuropening staan. Er ligt nog één stuk op het schaakbord.
Ik pakte mijn telefoon. Mijn handen trilden, maar mijn vastberadenheid was onwankelbaar. Ik was op zoek naar een contact dat ik maar één keer had benaderd.
David Ramirez. Jessica’s man.
Discreet civiel ingenieur. Een man die altijd in zijn schaduw heeft geleefd. Een eerlijke man wiens wereld op instorten stond.
Ik aarzelde. Zou ik echt een andere man vernietigen?
Ik heb nog één keer naar deze twee bedden gekeken. Naast elkaar. Intiem. Gemeenschappelijk lot.
De waarheid moest compleet zijn.
Ik liep de gang af naar een rustig hoekje en draaide een nummer. Het signaal ging drie keer af.
« Goedemorgen? »
Davids stem was moe en bewusteloos.
« David, » zei ik neutraal. « Het is Laura uit kamer 1102. »
« Laura? Gaat het? Is het vanwege het kind? »
De oprechte bezorgdheid in haar stem brak mijn hart.
« Je moet naar Mercy General Hospital, » zei ik. « Nu. Het gaat over Jessica. »
De stilte aan de andere kant van de lijn was oorverdovend. Hij vroeg niet wat er was gebeurd. Hij vroeg niet of er iets met haar was gebeurd.
« Ik kom eraan, » zei hij. Zijn stem werd ijzig.
Hij wist het. Diep vanbinnen wist hij het.
Ik ging weer zitten in de plastic stoel en wachtte. Ik was de boodschapper van de apocalyps, en de show was nog niet voorbij.
Vijfentwintig minuten later verscheen David Ramirez aan het einde van de gang. Hij liep met een stijve, snelle pas. Zijn blik gleed over de kamer, bleef bij mij hangen en liep naar me toe.
Hij zei geen woord. Hij keek me alleen maar aan met donkere ogen, alsof hij een storm probeerde in te houden.
« Waar? » mompelde hij.
Ik knikte naar het groene gordijn.
We liepen samen, onverwachte bondgenoten in een oorlog waarvan we geen idee hadden dat die bestond. Ik volgde hem.
Michael was rusteloos, kreunde terwijl het verdovingsmiddel afnam. Jessica zat met haar benen over de rand van het bed. Bij het zien van David werd haar gezicht verdrietig.
« David, » snikte ze. Een droog, vreselijk geluid.
David stopte anderhalve meter van haar vandaan. Hij keek naar haar, toen naar Michael. De band is sterker geworden.
« Jessica, » zei hij met een brekende stem. « Wat is er gebeurd? »
« Dat was een vergissing! » riep ze. « Het is niet wat je denkt! »
« Een vergissing? » vroeg David, schor lachend en zonder vreugde. « Het is een vergissing om te vergeten de rekening te betalen. In de auto zitten halverwege naar Portland met de man van je buurman is geen vergissing. Het is een keuze. »
Michael opende zijn ogen. Hij knipperde, verward, en zag toen de gemeente. Hij zag me.
« Laura… » mompelde hij.
Ik staarde naar hem, voelde niets. Alleen een enorme, ijzige leegte.
« David, kijk naar me, » smeekte Jessica. Toen deed ze iets dat de stilte verbrak. Ze legde haar handen op haar buik alsof ze zichzelf wilde beschermen.
Ik verstijfde. Ik kende dit gebaar. Ik deed het al acht maanden onbewust.
Ik keek naar haar buik. Het was nog niet opgezwollen, maar de positie was onmiskenbaar.
Het besef hiervan viel als een bliksem uit het niets op me neer. Vragen over vitamines. Interesse in mijn symptomen.
Ze was gewoon niet interessant. Ze vergeleek haar aantekeningen.
