« David, » zei Jessica, haar stem verlaagde tot een wanhopige fluistering. « Dat kun je niet doen. Ik ben zwanger. »
Er was absolute stilte. De monitor piepte — de aftelling begon.
David bleef roerloos. Michaels ogen werden groot van verbazing. Hij wist er ook niets van.
« Zwanger, » herhaalde David. Hij keek naar zijn buik. Even flitste er een sprankje hoop in zijn ogen, een vaderlijk instinct. Toen trof de realiteit hem met al haar kracht.
Hij keek naar Michael. Toen keek hij weer naar Jessica.
« Het is van jou! » riep ze. « We hebben het geprobeerd, weet je nog? Het is van jou, David! Ik zweer het! »
Maar de leugen was te breekbaar. Ze verborg het tot een moment van wanhoop en veranderde het nieuws in een wapen.
Michael zag er ziek uit. Zijn blik verschoof van Jessica naar mij, toen naar mijn buik in de achtste maand van de zwangerschap, en toen weer naar haar. De symmetrie was grotesk: de minnares droeg het kind, en zijn vrouw droeg zijn erfgenaam.
David keek naar Michael. « Jij, » zei hij met afkeer in zijn stem. « Je schudde mijn hand. Je hebt aan mijn tafel gegeten. »
Michael probeerde rechtop te zitten. « David, laten we praten… »
« Praten? » – kwam David dichterbij. « Ga uit mijn zicht. Beide. »
Hij draaide zich naar Jessica. « Neem je spullen. Ik wil niet dat je vandaag bij me bent. »
« Maar kind… » Ze snikte.
« We zullen het met het kind zien, » zei hij kil. Toen draaide hij zich om en liep weg. Hij liep zonder een woord te zeggen langs me, maar zijn arm raakte de mijne—een vluchtig contact doordrenkt van gedeeld lijden.
Ik heb naar ze allebei gekeken. Naar het wrak.
