« Mag ik hem zien? » Mijn stem was onherkenbaar—vlak, levenloos.
« Hij wordt gesedeerd om de pijn te verlichten, » zei Dr. Patel onzeker. « En de andere patiënt zit in dezelfde observatieruimte. Misschien is het beter om te wachten… »
« Nee, » zei ik, terwijl ik opstond. De duizeligheid was verdwenen, vervangen door een koude, scherpe helderheid van geest. « Ik wil hem nu zien. »
Hij leidde me naar een kamer die door een groen gordijn van de gang werd gescheiden. Hij nam haar mee.
Deze scène leek op een beeld van schuldgevoel.
Twee bedden naast elkaar. Rechts, Michael. Zijn hand was verlamd, zijn gezicht was gekrabd, hij sliep onder invloed van drugs. Zelfs bewusteloos leek hij zwak.
Links, minder dan twee meter van ons vandaan, stond Jessica.
Ze had een verband om haar haarlijn. Ze staarde nadenkend naar het plafond, tot ze hoorde dat we binnen waren. Ze draaide langzaam haar hoofd.
Onze blikken kruisten elkaar.
De herkenning was onmiddellijk. Paniek vervormde haar gelaatstrekken, waardoor de kalmte van de yogaleraar die ik zo goed kende vertroebelde. Ze opende haar mond, maar er kwam geen geluid uit. Ze leek op een vis die uit het water is gehaald, die lucht vangt op de pier.
Er was geen spijt in zijn ogen. Alleen de angst van een roofdier dat in een val zit.
Ik schreeuwde niet. Ik heb niet gehuild. Ik kwam de kamer binnen, mijn stappen zwaar en langzaam. Ik stopte aan het voeteneind van Michaels bed, maar keek niet naar hem. Mijn ogen waren op haar gericht.
« Hij was niet alleen, » zei ik.
Mijn stem was zacht, maar klonk in steriele stilte. Ik herhaalde de woorden van de agent, speelde ze in zijn oor af.
Jessica huiverde alsof ik haar had geslagen. Ze trok het laken omhoog om zich te verstoppen.
« Laura, ja… » fluisterde ze met een brekende stem.
« Nee! » – onderbrak ik. « Durf mijn naam niet eens te zeggen. »
