Zonder aarzelen pakte ik mijn tas en de autosleutels. Ik liet de deur van het appartement openstaan. In de lift weerspiegelde de spiegel een vreemde: een bleek gezicht, wijd open, angstige ogen en een enorme buik die leek op een fragiel schild tegen de storm die op me wachtte.
Tranen rolden onverwacht over mijn wangen, stil en brandend terwijl ik door de gladde straten van Seattle in de regen liep. Elk rood licht was een marteling. Elke trage auto was een vijand.
Hij was niet alleen.
Ik parkeerde haastig voor het Mercy General Hospital, met de motor nog aan, en rende naar de schuifdeur. Het ziekenhuis was een kakofonie van achtergrondgeluiden: piepjes, gehaaste voetstappen, de geur van een ontsmettingsmiddel dat me meteen misselijk maakte.
« Mijn man, » stamelde ik tegen de receptioniste, terwijl ik de toonbank vastkneep. « Michael Thompson. Auto-ongeluk ».
Ze schreef langzaam, in een irritant tempo. « Noodgeval. Vleugel B. Praat alsjeblieft met de afdelingsverpleegkundige aan het einde van de gang. »
Ik ging vooruit. De gang strekte zich uit als een tunnel in een nachtmerrie. Mensen staarden naar me—een wanhopige, zwangere vrouw die op een ramp afliep.
In het kantoor in de B-vleugel keek een oudere verpleegkundige met een strenge blik op.
« Laura Thompson? »
« Ja. »
Zijn toestand is stabiel. Hij heeft een gebroken linkerarm en lichte schaafwonden, maar hij is bij bewustzijn. De arts zal binnenkort contact met je opnemen.
Ik werd overweldigd door een enorme opluchting, zo intens dat mijn knieën onder me bezweken. Ik leef nog. Ik weet het. Ik pakte het aanrecht vast om niet te vallen.
« En… de ander? » – vroeg ik. « Degene die bij hem was? »
De uitdrukking van de verpleegkundige veranderde. Een flits van mededogen? Of misschien oordeel?
« Zijn passagier ligt naast hem op het bed. Hij liep lichte verwondingen op. »
Passagier. Dit woord had iets intiems over zich. Te intiem.
Ze gaf me een notitieboekje. « Je moet deze wervingsformulieren ondertekenen. »
Ik pakte mijn pen, maar mijn ogen dwaalden af naar de bovenkant van de pagina, waar een medewerker snel wat details opschreef.
Patiënt: Michael Thompson, bed 14.
Passagier: Jessica Ramirez.
Die naam trof me als een klap in mijn maag. Het benam me de adem.
