« Hij leeft, mevrouw. Hij werd naar het Mercy General Hospital gebracht. Maar… » De agent aarzelde. « Hij was niet alleen. »
De laatste zin hing in de lucht, zwaar van een betekenis die ik niet meteen kon bevatten. Hij was niet alleen. Natuurlijk niet. Michael was verkoopmanager bij een luxeautodealer. Hij leefde voor verkoop, voor de klant.
« Met wie was hij? » vroeg ik met een nauwelijks hoorbare stem. « Met een klant? »
« We hebben deze details niet in het voorlopige rapport, mevrouw. Er staat alleen dat de passagier ook is vervoerd. Je moet onmiddellijk naar het ziekenhuis. »
De lijn is doorgesneden.
Ik stond daar, nog steeds mijn telefoon in mijn hand, starend naar mijn pak dat op de grond lag. Hij was niet alleen. De zin galmde door de stille kamer, kreeg een donkerdere, meer doordringende toon. Beven liep door mijn handen tot aan mijn knieën.
Het was geen klant. Ik voelde het diep vanbinnen, een doffe en zware intuïtie die niets met ochtendmisselijkheid te maken had.
