Hoofdstuk 2: De generaal op de parkeerplaats
De kou drong tot in mijn botten door. Ik liep naar mijn oude sedan, die aan het uiteinde van de parkeerplaats stond geparkeerd, klein tussen de luxe auto’s. Ik opende de kofferbak. In het zwakke, flikkerende licht verscheen een zwart deksel met het officiële zegel van het Ministerie van Defensie.
Vijftien jaar lang heb ik ze laten geloven dat ik een teleurstelling was. Vijftien jaar lang heb ik gezwegen over de waarheid: ik vulde geen formulieren in, ik gaf opdracht tot operaties.
Ik opende de hoes. Het maanlicht onthulde het gouden vlechtwerk en de twee zilveren sterren. Generaal-majoor. O-8.
Mijn vader, een gepensioneerde officier met de rang O-5, was slechts een middenmanager in de hiërarchie die hij zo bewonderde.
Ik trok de bevlekte jurk uit, liet hem op het asfalt achter en trok mijn avonduniform aan: een middernachtblauwe broek met gouden biezen, een smetteloos overhemd en een jas die zwaar was van verantwoordelijkheid. In de weerspiegeling van het raam zag ik niet langer Elena, de onzichtbare secretaresse, maar generaal Ross.
Ik speldde mijn miniatuurversieringen op: het stille verhaal van een carrière die in het veld was gesmeed. Toen sloeg ik de kofferbak met een scherpe klik dicht, als een enkel schot.
Hoofdstuk 3: Onwaardig gedrag
Ik liep de trap weer op. De parkeerwachter richtte zich instinctief op. Binnen verspreidde zich een stilte als een schokgolf. Gesprekken verstomden, de muziek stopte.
Mijn vader draaide zich om, in de veronderstelling dat hij generaal Sterling zag. Toen herkende hij me.
Kevin grijnsde, dronken. « Elena is vermomd! »
Ik stopte voor hen en nam de houding aan.
« U vroeg me om van koers te veranderen, kolonel. Ik heb mijn doel gecorrigeerd. »
Een diepe stem galmde achter me: « Zij is de enige hier die het uniform echt respecteert. »
Generaal Marcus Sterling kwam binnen. Hij begroette me. « Generaal Ross. »
De wereld van mijn vader stortte in. Het protocol sprak voor mij. Trillend bewees hij mij de eer in het bijzijn van iedereen.
Ik beantwoordde uiteindelijk de groet. « Zoals u wenste, kolonel. »
Zonder om te kijken verliet ik de kamer samen met generaal Sterling, de echo van gebroken trots achterlatend.
