Hoofdstuk 4: De vrachtbrief
Buiten voelde de nachtlucht zuiver aan. De last van decennia van wachten en goedkeuring was in één klap verdwenen. Zes maanden later, in mijn kantoor in het Pentagon, landde er een envelop met een bekend handschrift op mijn bureau.
Mijn vader bood geen excuses aan. Hij voegde een brochure toe van een luxe woning in Florida en vroeg me om een aanbevelingsbrief, op briefpapier van een hotel met twee sterren.
Ik nam een eenvoudig administratief formulier en schreef er in het rood op:
De aanvrager voldoet niet aan de prioriteitscriteria. De aanvraag zal via de normale burgerlijke kanalen worden verwerkt.
Het bestand werd zonder speciale bewerking verzonden.
Toen ik bij zonsondergang de Potomac zag, besefte ik eindelijk de ware betekenis van mijn herwonnen vrijheid. Mijn vader had respect geëist en een militaire groet ontvangen.
Dat was het laatste wat hij van mij zou krijgen.
