Toen Elena terugkwam, vond ze haar dochter zonder jas en met de jas rustend op de benen van de baas. Doodsbang stelde ze zich het ergste voor.
« Mia, wat heb je gedaan? »
Legde het meisje kalm uit. Maar Elena, in paniek, probeerde de jas uit te trekken terwijl ze zich wanhopig verontschuldigde.
Op dat moment begreep Marco volledig wat hij was geworden: een man die zo bang was dat een simpele daad van vriendelijkheid als een misdaad leek.
Hij ging abrupt rechtop zitten.
Elena deed een stap achteruit en omhelsde haar dochter, overtuigd dat ze weggejaagd zouden worden.
Marco keek lang naar de aktetas, daarna naar het trillende meisje. Hij pakte een stapel geld op, nog steeds zijn rol spelend.
« Waarom heb je je jas bij me aangedaan? » vroeg hij uiteindelijk aan Mia.
« Omdat je het koud had, » antwoordde ze eenvoudig.
Daarna deed hij een tweede test: hij beweerde dat de leren fauteuil beschadigd was door vocht en kondigde een dure reparatie aan. Hij wilde zien of de moeder zich tegen het kind zou keren.
Elena smeekte. Ze bood aan gratis te werken en smeekte dat haar dochter niet tegen hem gebruikt zou worden.
Mia, tot dan toe stil, haalde een klein voorwerp uit haar zak: een beschadigde miniatuurauto, zonder wiel.
« Het is Speedy Sam, » legde ze uit. « Het was van mijn vader. Je kunt hem meenemen om de stoel te repareren. »
Dat was de genadeklap.
Marco begreep dat dit kind, dat niets had, een rijkdom bezat die hij nooit zou hebben met zijn miljoenen: het vermogen om te geven zonder te rekenen.
