Het spel eindigde daar.
Marco bekende alles: de valse slaap, het vrijwillig achtergelaten geld, de test. Hij herkende zijn zieke wantrouwen, zijn bitterheid, zijn eenzaamheid.
Die dag veranderde hij.
Hij bood Elena een bedrag aan om haar leven weer op te bouwen, niet uit liefdadigheid, maar als betaling voor de les die haar dochter haar zojuist had gegeven. Hij stelde ook voor dat Mia na school zou komen, in de bibliotheek zou blijven waar alles veranderd was, en beloofde haar opleiding volledig te financieren.
De jaren gingen voorbij.
Marco liet geleidelijk de criminele wereld vallen. Hij herstelde wat hij kon, compenseerde gezinnen, vroeg om vergiffenis en financierde sociale werken. Hij richtte een organisatie op om alleenstaande moeders en hun kinderen te helpen.
Mia groeit met hem mee en wordt het morele kompas dat hij nooit had.
Tien jaar later stierf Marco vredig, getransformeerd. In zijn testament liet hij het grootste deel van zijn fortuin na aan Mia, « zijn dochter in alles wat telt, » met een brief waarin hij zijn keuze uitlegde: zij had de man achter het monster gezien en zijn menselijkheid hersteld.
Als volwassene zette Mia haar werk voort. Ze gebruikte deze erfenis niet voor zichzelf, maar om scholen, opvanghuizen en hulpprogramma’s te bouwen. Ze wijdde haar leven aan het bewijzen dat vriendelijkheid de zwaarste ketenen kan breken.
Het was allemaal begonnen met een klein gebaar: een jas op de schoot van een koude man en een gammel autootje aangeboden met ontwapenende moed.
Want soms is het enige wat nodig is de onschuld van een kind om een man eraan te herinneren wie hij werkelijk is.
