Marco Montana, een van de meest gevreesde mannen aan de oostkust, stond bekend om zijn rijk dat op angst was gebouwd. Clubs, bedrijven, geheime netwerken: alles behoorde hem toe. Alles, behalve vertrouwen.

Op 32-jarige leeftijd was Marco van één ding overtuigd: als je iemand de kans geeft om te vliegen zonder gezien te worden, zullen ze dat doen. Altijd. Deze zekerheid maakte hem koud, achterdochtig, bijna onmenselijk.

Die dag, in de bibliotheek van zijn penthouse, besloot hij dit geloof opnieuw op de proef te stellen.

Zittend in zijn zwarte leren stoel sloot Marco zijn ogen en vertraagde zijn ademhaling. Naast zijn hand, op een glazen tafel, liet hij een open aktetas achter met meer dan een miljoen dollar in netjes gestapelde biljetten, sommige bewust bij de rand geplaatst.

Hij sliep niet. Hij wachtte.

De regen sloeg tegen de enorme erkers toen de deur openging. Elena, zijn nieuwe huishoudster, kwam discreet binnen. Twee jaar weduwe geweest, voedde ze haar zesjarige dochter Mia alleen op. Omdat de school gesloten was vanwege de storm, had ze geen andere keuze dan het kind mee te nemen.

« Blijf hier, Mia, » fluisterde ze. « Raak niets aan. Meneer Montana slaapt. Als je lawaai maakt, verliest mama haar baan. »

Het meisje knikte met een kleine, serieuze stem.

Elena liep de kamer uit. Alleen Marco en het kind bleven over.

Er viel stilte, onderbroken door het getik van een oude klok. Marco lette op het kleinste geluid: een voetstap, een geritsel, het teken waar hij op wachtte.

Maar er gebeurde niets.

Na lange minuten voelde hij eindelijk lichte voetstappen naderen. Marco’s spieren spanden zich aan.

« Daar ga je, » dacht hij. « Ze gaat het geld aannemen. »

In plaats daarvan rustte een koud handje zachtjes op zijn arm. Toen werd er iets warms voorzichtig op haar benen gelegd: het jasje van het meisje.

« Je hebt het koud, » fluisterde Mia. « Mama zegt dat je mensen moet helpen als ze het koud hebben. »

Marco voelde iets in zich breken.

Toen hoorde hij een zacht geluid op de tafel. Onmerkbaar opende hij één oog en zag het kleine meisje de stapels geld naar het midden van de aktetas schuiven zodat ze niet zouden vallen.

« Nu is het veilig, » fluisterde ze voordat ze terugging naar een hoek, rillend, zonder jas.

Marco verstijfde. Hij had een val gezet… en had net een waarheid vastgelegd waar hij nooit aan had gedacht.