De metalen smaak van bloed vulde mijn mond nog voordat de pijn zich manifesteerde. Het was 5:07 uur ‘s ochtends. Ik weet dit omdat ik de cijfers op mijn telefoon door mijn tranen zag vervagen, terwijl mijn lichaam op de ijzige keukenvloer neerstortte. De klap weerklonk in de stilte van de dageraad, een doffe knal die mijn wereld in tweeën leek te splijten.
Zeven maanden zwanger, schraapte mijn buik de tegels. Ik voelde iets warms en nats tussen mijn benen. Het was geen bloed… Het was iets anders. Iets veel angstaanjagenders.
« Heb je me gehoord, jij nutteloze koe? » Zijn stem, die ooit beloften fluisterde onder de sterren, spuwde nu zijn gif in de duisternis. « Ik zei toch dat je moest opstaan en ontbijt moest maken. Mijn ouders hebben honger. »
Ondanks het suizen in mijn oren hoorde ik een lach. Een hoge, wrede lach. Hij kwam uit de deuropening. Haar moeder stond daar, in een onberispelijke zijden nachtjapon, haar gezicht vervormd van amusement. Zijn vader zat aan de tafel die ik zes uur eerder had gepoetst, zijn krant ritselde zachtjes terwijl hij op zijn beurt lachte.
« Het was tijd dat iemand hem respect leerde, » zei zijn moeder, tevredenheid sijpelde uit elk woord.
Ik probeerde op te staan. Mijn gezwollen voeten gleden weg, mijn rug brandde, mijn handen trilden terwijl ik naar het aanrecht zocht. Toen ging de deur plotseling open.
Zijn zus kwam binnen. Haar glimlach was het wreedste wat ik ooit had gezien.
« Oh… Het arme meisje heeft een les gekregen? Ze cirkelde om me heen als een roofdier. « Weet je wat? Laat me je terugbellen. »
De klap kwam zonder waarschuwing. Zijn kenmerkende laars sloeg zo hard op mijn buik dat de lucht uit mijn longen verdween. De baby. Mijn God, de baby. Ik voelde hem schrikken, toen niets meer. Een afschuwelijke stilte.
Ik wilde schreeuwen. Er klonk alleen een fluitje.
« Dit is wat er gebeurt als je mijn broer in de val lokt, » siste ze, terwijl ze haar been terugtrok.
Mijn handen trilden terwijl ik naar mijn telefoon zocht. Het scherm was gebarsten, maar het werkte nog steeds. Noodcontact. Die ik drie maanden eerder had geprogrammeerd, toen het eerste blauwe verscheen. Toen ik eindelijk besefte dat de man met wie ik was getrouwd een masker droeg.
Eén knop. Rood.
Ik drong aan.
De melding trilde. Bericht verzonden. Toen de duisternis.
Wat ik toen nog niet wist, was dat deze knop niet alleen een hulpoproep naar mijn broer had gestuurd. Hij had iets anders getriggerd. Iets dat hun gelach in geschreeuw zou veranderen en hun wreedheid in puin.
Hoofdstuk 1: Het Pact met de Duivel
Achttien maanden eerder geloofde ik in sprookjes.
Ik stond in een met licht gevulde kerk, gekleed in de vintage kanten jurk van mijn grootmoeder. Ik hield witte rozen vast, zo puur als de leugens die iedereen om ons heen fluisterde.
« Wat een prachtig stel! » zeiden ze. « Hij is zo succesvol. Je hebt zoveel geluk. »
Geluk. Dit woord zou me achtervolgen.
Zijn naam was Alexander Hunt. Tweeëndertig jaar. Senior architect bij een van de meest prestigieuze bureaus van de stad. Een glimlach die gletsjers doet smelten en een blik die eeuwigheid belooft. We hadden elkaar ontmoet in het café waar ik werkte tijdens mijn verpleegkundestudie. Een zwarte koffie. Een fooi van honderd dollar. Een nummer op een bonnetje gekrabbeld.
Zes maanden van idylle volgden. Diners bij kaarslicht, romantische uitjes, verrassingsbloemen in het ziekenhuis. Hij had mijn moeder ontmoet, die mij alleen had opgevoed, en mijn broer Carter, een politie-inspecteur, wiens achterdochtige blik mij overdreven leek.
« Er is iets mis met hem, » zei Carter. « Zijn ogen zijn leeg. »
Ik had gelachen. « Je bent paranoïde. Het is perfect. »
Het huwelijk was intiem. Zijn familie, ver weg. Zijn moeder, Willow, was in het zwart gekleed. Zijn vader, Anthony, is voortdurend aan de telefoon. Haar zus, Penelope, is meer bezig met zichzelf fotograferen dan met deelnemen.
« Ze zijn gewoon gereserveerd, » legde hij me uit. « Oude aristocratie. »
Ik geloofde hem.
De huwelijksreis op Santorini was een droom. Beloften fluisterden tegen mijn huid. Ik viel in slaap in de hemel zonder te weten dat ik een pact met de duivel sloot.
