De sluier van het verleden
Zwart kant heeft de neiging om de wereld te filteren. Ze transformeert de felle, schreeuwerige kleuren van een zonnige dag in Californië in een gedempte, donkere monochroom. Ze verbergt ook de droge ogen van een vrouw die dertig jaar geleden haar tot tranen bracht.
Mijn naam is Evelyn. Voor de wereld ben ik een geest. Voor de mensen die in deze kathedraal zijn verzameld, ben ik een mysterie.
Ik stond achterin de St. Jude’s Kerk en keek toe hoe de kist van Richard Sterling—miljardair, filantroop, techmagnaat en « geliefde echtgenoot »—naar het altaar werd gedragen. De mahoniehouten kist was tot in de perfectie gepolijst, bedekt met witte lelies. Het was overdreven. Richard had een hekel aan lelies. Hij was allergisch voor deze bloemen.
Maar Victoria wist het niet.
Victoria was de vrouw die vooraan huilde. Ze was vijfenveertig jaar oud, blond, en droeg een op maat gemaakt rouwpak van Chanel dat haar net iets te goed paste. Ze werd omringd door haar twee kinderen, verwende volwassenen die tussen nep-snikken door hun telefoon checkten.
Ik zette mijn hoed recht. De sluier bedekte mijn hele gezicht en stopte net onder mijn kin. Ik droeg een eenvoudige, vintage zwarte jurk, gesneden in Parijs in 1990. Ik leunde op een ebbenhouten stok, niet omdat ik hem nodig had, maar omdat hij bijdroeg aan de silhouet.
Terwijl de stoet voorbijging, verspreidden zich gemompel door de banken als een tocht.
- « Wie is daar? »
- « Is zij een minnares? »
- « Ze ziet er oud uit. Misschien een voormalige secretaresse die hij op de loonlijst hield? »
- « Kijk naar haar sluier. Zo dramatisch. Ze is er voor een nalatenschap. »
Ik glimlach achter het kant. Laat ze maar fluisteren. Ze rouwden om een mythe. Ik ben de enige hier om de man te begraven.
