Twintig minuten later nam Megan de lift naar de elfde verdieping met handen die kouder aanvoelden dan normaal. Het gebouw gonste van de geruchten. Mensen fluisterden in hoeken; deuren sloten zachter; Gelach had zijn scherpte verloren.
Ze stopte voor de deur die tot die ochtend van Olivia was geweest. Nu droeg het een tijdelijk gedrukt etiket: « Harold Lawson – Eigenaar. »
Megan klopte zachtjes.
« Kom binnen, » antwoordde Harolds stem.
Het kantoor was groot. Vloer-tot-plafond ramen toonden de stad die zich beneden uitstrekte. Donker houten meubilair sierde de muren. Diploma’s en ingelijste onderscheidingen hingen netjes in rijen. Achter de balie zat dezelfde man uit de lobby, in dezelfde kleren, maar op de een of andere manier leek hij hier anders—groter, stabieler, alsof hij perfect paste in een plek die iedereen alleen had geleend.
« Neem plaats, mevrouw Ortiz, » zei Harold met een oprechte glimlach.
Megan zat, haar hart bonkte tegen haar ribben.
« Vanmorgen, » begon Harold, « toen de meeste mensen me behandelden alsof ik in de weg stond, was jij de enige die me een glas water aanbood. De enige die met basisrespect tegen me sprak. Waarom? »
Megan liet haar ogen even zakken.
« Mijn ouders hebben me altijd zo opgevoed, » antwoordde ze. « Ze zeiden dat het niet uitmaakt hoe iemand gekleed is of wat ze doen voor de kost. Iedereen verdient het om met waardigheid behandeld te worden. »
Harold knikte langzaam, zichtbaar ontroerd.
