Mijn naam is Mason. Als je me op Michigan Avenue zou zien, gekleed in een Italiaans pak van $5.000, zou je denken dat ik fondsmanager of techbaas ben. Ik ben geen van beide.

Ik ben een monster.

Ik groeide op in een vervallen weeshuis aan de South Side van Chicago, voordat ik werd « geadopteerd » door een misdaadfamilie in Italië. Twintig jaar lang diende ik als consigliere: advocaat, strateeg, man in de schaduw. Ik heb de problemen van gevaarlijke mannen opgelost met methoden die de duivel zouden doen blozen. Toen stierf de Don. Ik werd een doelwit. Dus verbrandde ik letterlijk mijn verleden en nam ik een enkele reis naar de Verenigde Staten.

Ik ben niet teruggekomen uit nostalgie. Ik ben teruggekomen voor het goud.

Vijf jaar eerder had ik een Chinese tycoon geholpen vijftien ton goudstaven te verstoppen in de kelder van een vervallen gebouw in Chicago: The Plaza. De tycoon is vorig jaar overleden. Niemand anders weet van het bestaan van dit goud. Mijn plan was simpel: de excentrieke huurders uitzetten, het gebouw platbranden, het goud terugvinden en verdwijnen op een privé-eiland in het Caribisch gebied.

Maar in de Verenigde Staten is niets ooit eenvoudig.

Het Plaza stond in het vizier van Titan Corp, een uitgestrekt conglomeraat dat de helft van de stad bezat. Ze wilden het hele blok platbranden om een luxe toren te bouwen. Er stond maar één ding in de weg: Frank.

Frank was een pro-Deoadvocaat. Hij runde een stoffig kantoor genaamd « Straws » op de begane grond van het gebouw. Oud, koppig, onomkoopbaar. Hij vocht voor de armen, de verstoten, de onzichtbaren — vaak gratis.

Ik verafschuwde hem. Hij belichaamde alles wat ik zwak vond.

« Je bent gewoon weer een gier, Mason, » zei hij op een avond tegen me, terwijl hij naar mijn gouden horloge keek. « Je gelooft dat geld de enige wet is die telt. »

Om mijn goud te beschermen tegen Titan-bulldozers moest ik vriendelijk doen. Ik organiseerde een buurtfeest, nodigde influencers uit, zond alles live uit: het aanraken van het gebouw zou een mediaramp hebben veroorzaakt.

Frank begon me anders aan te kijken. « Misschien ben je toch geen gier. Misschien gewoon een demon die probeert te leren mens te zijn. »

Frank had een dochter, Emily. Briljante, cynische, zakelijke advocaat voor… Titan Corp. Ze discussieerden onophoudelijk: zij wilde macht, hij wilde gerechtigheid. Ze zien deed me denken aan de familie die ik nooit had gehad.

Toen ontdekte Frank dat Titan niet alleen gebouwen bouwde. Ze stonden op het punt een nieuw pijnstiller te lanceren, een opioïde die verslavender is dan heroïne. Hij zou de zaak veroordelen. Hij had de schub van de draak aangeraakt.

Op een regenachtige dinsdagavond heeft Frank afgesproken om met mij te komen voor een klein diner.

« Mason, ik heb in je verleden gegraven, » zei hij met trillende stem. Ik heb je moeder gevonden. Ze ligt in het gevangenisziekenhuis. Kanker in het eindstadium. Ze zit een straf uit voor een misdaad die ze niet heeft begaan… »

Mijn hart stopte. De vrouw die mij had verlaten. De bron van al mijn woede.

« Waarom vertel je me dat nu? »

« Omdat het nog niet te laat is om— »

KRAAK.

Een vrachtwagen, koplampen uit, botste met volle snelheid tegen het eetcafé aan. Het lawaai was oorverdovend. Ik werd achterover geslingerd. Door het bloed en de tinnitus zag ik Frank, gevangen onder het puin. Bewegingloos.

Emily arriveerde een paar minuten later. Ze liet haar tas in de modder vallen en schreeuwde de naam van haar vader. Het was geen ongeluk. De vrachtwagen was achteruit gereden en was toen gevlucht.

Titan Corp dacht dat het een insect had verpletterd.

Ze wisten niet dat ze zojuist de oorlog hadden verklaard aan een consigliere.

Het was geen juridische strijd meer. Het was een begrafenis.