Mark stond langzaam op. Zijn blik, gericht op de bruid van zijn broer, was kil van een die ik niet kende dat hij had.
« Heb je dat echt tegen mijn moeder gezegd over mijn vrouw? » vroeg hij zacht.
Patricia stond abrupt op.
« Ach, in hemelsnaam, hij is een kind… hij had het verkeerd begrepen… »
« Nee, ik heb het niet verkeerd begrepen! » riep Lucas, zijn stem brak. « Ik weet precies wat ik gehoord heb! »
Hij draaide zich weer naar de microfoon, hijgend hijgend.
« Mijn moeder werkt hard. Ze heeft mij alleen opgevoed voordat ze papa ontmoette. Ze houdt van me. Ze schaamde zich nooit voor mij. »
Hij wees naar Hailey en daarna naar Patricia.
« Maar jij… Je zou je moeten schamen. Niet zij. »
Er brak iets in mij — en paradoxaal genoeg maakte het me bevrijd.
De schaamte die me had verpletterd sinds ik deze investeringskaart had ontdekt, verdween en werd vervangen door een brandende, bijna pijnlijke trots.
Daniel, de bruidegom, leek in shock.
« Hailey… Heb je dat echt gezegd? vroeg hij.
Ze stamelde, in paniek:
« Nee… Nee, natuurlijk niet! Hij liegt! »
Lucas’ stem steeg, overweldigend.
« Waarom zou ik over zoiets liegen? »
Tranen rolden over haar wangen.
« Ik wilde gewoon dat je stopte met mijn moeder pijn doen. »
De gasten draaiden zich naar elkaar om, fluisterden, oordelend, openlijk afkeurend.
Hailey’s gezicht verhardt, een mengeling van paniek en woede.
« Haal hem van dit podium! » siste ze.
Maar niemand bewoog.
