Hij legde snel—te snel—uit over een zakelijke kans, over vrienden, over hoe het « nu of nooit » was. Ik zei rustig dat ik dat niet kon. Dat het geld mijn veiligheid was. Dat ik al mijn hele leven had gewijd aan het verzorgen.

Emily leunde tegen de toonbank, armen over elkaar, glimlachend alsof ze naar entertainment keek.

Daniels stem steeg. Hij noemde me egoïstisch. Ondankbaar. Ik herinnerde hem—zachtjes—eraan dat ik zijn college, zijn eerste truck, zelfs zijn bruiloft had betaald. Dat ik nooit iets terug had gevraagd.

Toen kwam zijn hand uit het niets.

De klap brandde zo fel dat mijn oren suisden. Ik proefde bloed.

« Haal deze oude vrouw hier weg! » schreeuwde hij, wijzend naar de deur alsof ik afval was dat verwijderd moest worden.

Emily klapte in haar handen. Ze lachte.

Ik heb niet gehuild. Ik schreeuwde niet. Wat zich in mij nestelde was erger dan pijn—een diepe, bevroren teleurstelling, het soort dat je voor altijd verandert hoe je iemand ziet.

Ik stond langzaam op, mijn benen trilden, en liep naar mijn kamer. Ik deed de deur dicht en ging op de rand van het bed zitten, happend naar adem alsof ik onder water was getrokken. Ik dacht aan Robert. Van de man die zonder aarzeling tussen mij en elk kwaad zou hebben gestaan. Ik dacht aan elke kleine belediging die ik door de jaren heen had doorgeslikt, elke smoes die ik had gemaakt voor gedrag dat stilletjes wegrotte in wreedheid.