Ik blijf verstijfd in de gang staan, één hand tegen de muur gedrukt om niet te trillen, de andere zo gespannen op mijn trouwmagazine dat ik de pagina’s verkreukeld. De deur naar de eetkamer staat op een kier, net genoeg om hun stemmen door te laten. Ik zou pas over een uur terug zijn. Mijn marketingvergadering was vroeg afgelopen en ik had gedacht dat ik ze zou verrassen. In plaats daarvan zijn zij degenen die mij verrassen.

« Ze betaalt alles, net zoals ze voor mijn bruiloft deed, » zegt Violet met haar herkenbare lach: te luid, te scherp. « Daar zijn de kleine zusjes voor. »

Mijn ouders lachen met haar mee. Het geluid van hun medeplichtigheid trekt mijn maag samen. « We hebben iedereen al verteld dat het een gezamenlijke viering zal zijn, » zegt mijn moeder, duidelijk trots. Mijn vader voegt toe: « Vijf jaar huwelijk is belangrijk. Je verjaardag verdient net zoveel aandacht als haar bruiloft. »

Mijn magazijn glijdt uit mijn vingers en valt geluidloos op het tapijt. Ik buk niet om het op te rapen. Ik kan niet meer bewegen. Het bloed stroomt naar mijn gezicht, mijn ademhaling wordt kort. Vijf jaar therapie, besteed aan het leren dat ik waarde heb, verdwijnen in een seconde.

Ik stap stilletjes achteruit, loop door het huis en zak in de bestuurdersstoel van mijn auto. De toetsen hangen aan mijn vingers. Nog niet. Eerst moet ik Robert bellen.

« Ze doen het weer, Rob, » zeg ik als hij opneemt. « Maar deze keer laat ik het niet toe. »

De Vergeten Belofte

Vijf jaar eerder had Violet haar verloving aangekondigd. Twee weken later riep mijn vader me naar zijn kantoor: Thomas was zijn baan kwijt, ik moest helpen met de bruiloft. « Tijdelijk, » beloofde hij. « Familie komt eerst. » Mijn moeder keek vanuit de deuropening toe.

Ik had mijn spaarrekening leeggemaakt: 15.000 dollar. Mijn studiefonds. Mijn toekomst. « Het is maar één semester, » had mijn moeder gezegd toen ik moest stoppen met studeren. Drie semesters later werkte ik nog steeds twee banen terwijl Violet danste in een jurk die duurder was dan mijn auto.

Die avond had ik mezelf gezworen: nooit meer.

Twee weken voor vandaag nodigt mijn moeder ons uit voor het eten. De « speciale gelegenheid »-gerechten zijn eruit: een slecht teken. Violet komt laat, zoals altijd, met Thomas aan. Nog voordat we eten, kondigde mijn moeder trots hun idee aan: om mijn bruiloft te combineren met Violets vijfjarig jubileum.

Ik voel Roberts hand onder de tafel op de mijne sluiten. Violet haalt een perfect georganiseerde map tevoorschijn: « Ik heb alles al opgesomd. Twee taarten, natuurlijk. En de kleuren zouden die van mijn bruiloft moeten overnemen. Voor continuïteit. »

Mensen kijken naar me. Ze wachten op mijn automatische « ja ». In plaats daarvan zeg ik: « Laat me erover nadenken. »

De stilte is bruut. « Denk je? » Mijn moeder glimlachte, verstijfd. « Naomi zal uiteindelijk accepteren, » besluit ze terwijl ze de aardappelen aangeeft.

Ik glimlach ook. Het perfecte meisje. Maar in mijn hoofd resoneert slechts één zin: nooit meer.