De waarheid die blootgelegd wordt
De spanning was zo zwaar dat ik moeite had met ademhalen. Marks vingers klemden zich om de zakken. Vivians blik schoot naar de deur, alsof ze al op zoek was naar een uitweg.
Mijn grootvader ging langzaam te werk.
« Drie jaar lang, » zei hij, « heb ik geld gestuurd om Claire te helpen haar toekomst op te bouwen. Een toekomst die je beloofd had te beschermen. En in plaats daarvan… Zijn blik viel op de luxe tassen. « In plaats daarvan bouwde jij je eigen bouw. »
Vivian probeerde zichzelf uit te leggen.
« Edward, er moet een vergissing zijn. Misschien de bank… »
« Genoeg! » onderbrak hij. « De metingen komen rechtstreeks naar mij. Elke cent werd op een rekening op Marks naam gestort. Een account waar Claire geen toegang toe had. »
Mijn maag draaide zich om. Ik draaide me naar Mark.
« Is dat waar? Heb je dit geld voor me verborgen? »
Hij klemde zijn kaken op elkaar en ontweek mijn blik.
« Claire, luister… Het was ingewikkeld, we hadden… »
« Ingewikkeld? » Ik moest bijna lachen, mijn hart in stukken. « Ik heb twee banen gehad tijdens mijn zwangerschap. Je liet me me schuldig voelen voor elke uitgave. En met jou… Mijn stem brak. « Je haalde tweehonderdvijftigduizend dollar per maand in? »
Vivian stapte verdedigend naar voren.
« Je begrijpt het niet. Het leven is duur. Mark moest een bepaald imago op zijn werk behouden. »
« Een schilderij? » donderde mijn grootvader. « Je hebt meer dan acht miljoen dollar uitgegeven. Acht. Miljoenen. »
Mark is uiteindelijk ontploffen.
« OKÉ! Ik heb het geld gebruikt! Omdat ik het verdiende! Claire zou nooit hebben begrepen wat echt succes is… »
« Dat is genoeg, » zei mijn grootvader.
Zijn stem werd vreemd kalm.
« Je gaat vandaag je koffers pakken. Claire en de baby gaan met mij mee naar huis. En jij, Mark, betaalt elke dollar terug die je hebt gestolen. Mijn advocaten zijn er klaar voor. »
Vivians gezicht werd bleek.
« Edward, alsjeblieft… »
« Nee. Je hebt bijna zijn leven vernietigd. »
Tranen stroomden over mijn wangen—geen verdriet, maar een mengeling van woede, verraad en opluchting.
Mark keek me paniekerig aan.
« Claire… Je zou onze dochter toch niet van me afpakken, hè? »
Ik had er nog niet over nagedacht. Maar terwijl ik mijn baby vredig zag slapen, temidden van het puin van ons gebroken zelfvertrouwen, wist ik dat ik een keuze moest maken.
Ik deed een stap achteruit toen hij contact opnam.
« Je hebt alles van me afgenomen, » zei ik zacht. « Mijn stabiliteit, mijn zelfvertrouwen… en de mogelijkheid om zich met gemoedsrust voor te bereiden op de bevalling. »
« Ik heb een fout gemaakt… »
« Honderden, » antwoordde ik. « Elke maand. »
