Harrison keek de jongen verbaasd aan. « Hoe heb je dat gedaan? »
Isaiah glimlachte flauwtjes. « Het is gewoon een liedje dat mijn moeder vroeger zong. Het geeft mensen een veilig gevoel. »
Harrison ademde uit, de spanning in zijn gezicht verzachtte voor het eerst die avond. « Hoe heet je, zoon? »
« Isaiah Grant, » antwoordde de jongen. « Ik werk parttime als bagageafhandelaar op de luchthaven. Morgen vlieg ik naar de universiteit voor een sollicitatiegesprek. »
Terwijl de storm buiten rommelde, raakte Harrison verwikkeld in een gesprek. De twee spraken meer dan een uur zachtjes. Isaiah vertelde hem over zijn jeugd in een achterstandswijk, over het verlies van vrienden door geweld, over de onvermoeibare inspanningen van zijn moeder om hem op school te houden. Hij sprak over zijn droom om psychologie te studeren en kinderen te helpen die een trauma hadden opgelopen.
De miljardair luisterde zwijgend. Zijn eigen leven, vol macht en privileges, voelde in vergelijking daarmee vreemd hol aan. Hij had jarenlang gestreefd naar cijfers, winst en erkenning, maar hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst vanuit zijn hart had gesproken.
Toen het vliegtuig begon te dalen, draaide Harrison zich naar Isaiah. « Je zei dat je een gesprek had voor een studiebeurs? »
« Ja, meneer. Aan de Universiteit van Genève. »
Harrison knikte nadenkend. « Als je het daar maar half zo goed doet als vanavond, zorg ik ervoor dat ze je naam nog een keer horen. »
Jesaja’s ogen werden groot. « Je bedoelt…? »
Harrison glimlachte flauwtjes. « Ik bedoel, vriendelijkheid verdient een kans. »
Toen het vliegtuig landde, applaudisseerden de passagiers, maar ze waren zich niet bewust van de stille belofte die in de eerste klas werd uitgewisseld.
Weken later arriveerde er een brief voor Isaiah. Deze droeg het zegel van de Doyle Foundation for Youth Advancement. Binnenin zat een officiële toelating tot de Universiteit van Genève – volledig gefinancierd. Onder de officiële tekst stond een handgeschreven briefje: « Bedankt dat je me eraan herinnert wat het belangrijkst is. »
Vanaf dat moment veranderde Isaiahs leven. Hij stortte zich op zijn studie en specialiseerde zich in kinderpsychologie. Tussen de lessen door deed hij vrijwilligerswerk in buurthuizen, waar hij muziektherapie gebruikte om kinderen te helpen hun angsten te overwinnen. De zachte melodie die hij tijdens die vlucht had geneuried, werd zijn kenmerkende methode – het geluid van rust dat zich overal verspreidde waar hij kwam.
Ondertussen begon ook Harrisons wereld te veranderen. De meedogenloze zakenman, die ooit het leven in winstmarges afwoog, begon vroeg thuis te komen om zijn dochter te voeden en haar in slaap te zingen. Hij stopte met het bezoeken van eindeloze feestjes en begon programma’s te financieren die zich richtten op emotionele genezing, niet alleen op onderwijs. Zijn bestuursleden merkten het verschil. Zijn assistenten fluisterden dat de baas niet langer dezelfde man was.
Twee jaar later, tijdens een benefietgala in Londen, werd Isaiah uitgenodigd om te spreken over zijn werk met kinderen. Hij stond voor een stralend publiek en deelde zijn verhaal, met een vaste en oprechte stem. Toen hij klaar was, barstte er een daverend applaus los.
