Aan de rand van de menigte stond Harrison Doyle op, met Elara in zijn armen, inmiddels een lachende peuter. Hun blikken ontmoetten elkaar aan de andere kant van de zaal – de miljardair en de jongen die ooit zijn dochter had gekalmeerd op een stormachtige nacht.
Toen het applaus verstomde, schudde Harrison Isaiah de hand. « Je hebt meer gedaan dan ik ooit had gedacht, » zei hij. « Dat lied van jou heeft het leven van mijn dochter veranderd – en het mijne. »
Jesaja glimlachte. « Ik deed alleen wat iedereen zou moeten doen als ze iemand bang zien. »
Die avond kondigde Harrison een nieuw beurzenprogramma aan – The Grant Fellowship – vernoemd naar Isaiah en zijn moeder. Het zou volledige financiering bieden aan studenten die een carrière in de psychologie of het maatschappelijk werk ambiëren.
Voor het publiek leek het een zoveelste genereuze daad van een miljardair. Maar degenen die de waarheid kenden, begrepen dat het veel meer was. Het was dankbaarheid verweven in melodie, een eerbetoon aan een jongen die mededogen omvormde tot iets sterkers dan rijkdom.
En hoewel de wereld het verhaal van de huilende baby in het vliegtuig al snel vergat, deden één man en één jonge geleerde dat nooit. Want soms is één enkel, constant liedje al genoeg om een storm te stillen.
