Hoofdstuk 1: De Ongewenste Gast

Lopen in Light was alsof je een koelkast vol diamanten binnenliep. De lucht was koud en geurig naar witte thee. De vloer was gepolijst marmer, waarschijnlijk duurder dan mijn collegegeld.

Ik heb mijn rugzak opnieuw versteld. Het was een oude, versleten canvas rugzak waarin mijn leven zat: een fles water, een zak amandelen en een robuuste, aangepaste laptop die eruitzag als een baksteen, maar het Pentagon kon barsten.

De verkoopster, een vrouw van wie het badge « Tiffany » stond, keek op van haar telefoon. Ze bekeek me kritisch.

• Hoodie. Jean. Versleten laarzen. Rugzak.

Ze rolde nauwelijks met haar lippen. Het was een micro-expressie, minder dan 0,5 seconde lang, maar ik zag het. Ze zei: dief. Of: tijdverspilling.

« Kan ik u helpen? » vroeg Tiffany. Ze bewoog niet van achter de toonbank. Haar toon suggereerde dat ze hoopte dat het antwoord ‘nee’ zou zijn zodat ik zou vertrekken.

« Ik zoek de Star-tas, » zei ik, terwijl ik mijn stem neutraal hield. « Gemaakt van cognacleer. Het is voor mijn moeder. »

« De Etoile-tas kost zesduizend dollar, » zei Tiffany vlak. Ze heeft de voorraad niet gecontroleerd. Ze gaf simpelweg de prijs, als schild om de armen af te weren.

« Ik weet het, » antwoordde ik. « Heb je het? »

Ze slaakte een diepe zucht. « Ik ga achterin kijken. Raak niets aan. »

Ze vertrok en liet me alleen achter in de showroom.

Ik raakte niets aan. Oude gewoontes sterven langzaam. Ik bleef in het midden van de kamer staan en scande de omgeving.

• Camera 1: koepel, 360 graden, boven de ingang.
• Camera 2: Vaste lens, gericht op de juwelentoonbank.
• Camera 3: Dode vlek in de noordoosthoek bij de sjaals.

Het was een prima opzet, maar lui. De router stond waarschijnlijk onder het aanrecht, met het standaardwachtwoord eronder vastgezet.

Terwijl Tiffany weg was, kwam er een groep van drie vrouwen binnen. Ze waren luidruchtig, droegen een zonnebril binnen en waren in bont gewikkeld. Zij leken de doelgroep van klanten te zijn. Ze fladderden rond bij de kraampjes als eksters.

Tiffany kwam haastig terug, met lege handen. « We hebben dit model niet op voorraad. »