Toen hij wegging, leek de kamer kleiner te worden. Madeleine staarde naar de lege stoel, haar hartslag echode in haar oren. Minuten later begonnen de telefoontjes. De raad van bestuur eiste antwoorden, de pers kreeg lucht van de mislukte fusie en de aandelen van de bank begonnen te dalen voordat de dag voorbij was.
Tegen de avond zat Madeleine in haar kantoor en keek ze naar de stadslichten die door haar tranen heen vervaagden. Op haar bureau lag het visitekaartje dat meneer Davenport had achtergelaten.
Harold Davenport, voorzitter van Davenport Global Holdings
Daaronder stonden in een fijn handschrift zes woorden:
“Respect is de hoogste vorm van rijkdom.”
De volgende ochtend stonden de financiële kranten vol met krantenkoppen. De deal was van de baan. Aandeelhouders waren woedend. Binnen een week werd Madeleine gevraagd af te treden « in het belang van de instelling ». Haar portret werd stilletjes van de muur in de lobby verwijderd.
Aan de andere kant van de stad doneerde meneer Davenport een half miljoen dollar aan een fonds dat kleine bedrijfsleningen verstrekt aan kansarme ondernemers. Gevraagd naar de geannuleerde fusie, zei hij simpelweg: « Geld mag nooit worden toevertrouwd aan mensen die mensen niet kunnen waarderen. »
Maanden later begon Madeleine vrijwilligerswerk te doen in een financieel centrum in de buurt. Ze stelde zichzelf alleen voor als ‘Maddie’. Weinigen herkenden haar als het voormalige wonderkind in de bankwereld dat ooit de leiding had over glazen torens en miljardentransacties. Ze leerde senioren hoe ze online rekeningen moesten gebruiken, legde budgettering uit aan jonge ouders en luisterde naar verhalen van mensen die zich hun hele leven onzichtbaar hadden gevoeld.
