De man ademde langzaam uit. « Je maakt een ernstige fout, » zei hij, draaide zich om en liep naar buiten. De bewakers volgden hem naar de deur. Madeleine, trots op haar eigen standvastigheid, zei tegen het personeel: « Zo bescherm je een financiële instelling. »
Ze kon onmogelijk weten dat ze tegen de avond alles zou verliezen wat haar spraak had moeten bewijzen.
Tegen de middag zat Madeleine in haar kantoor met glazen wanden en bereidde zich voor op de belangrijkste deal uit haar carrière. Ze had maandenlang een fusie ter waarde van meer dan drie miljard dollar geregeld met Davenport Global Holdings, een van ‘s werelds grootste investeringsmaatschappijen. De voorzitter van het bedrijf, Harold Davenport, stond bekend als discreet en traditioneel, een man die karakter even belangrijk vond als cijfers.
Haar assistente kwam de kamer binnen. « Meneer Davenport is gearriveerd, » zei ze.
Madeleine stond op en streek haar blazer glad. « Uitstekend. Stuur hem alsjeblieft binnen. »
De deur ging open en dezelfde oude man die ze die ochtend eruit had gegooid, kwam binnen.
Even sprak geen van beiden. Madeleines zelfverzekerde glimlach verdween terwijl haar hart begon te bonzen.
« Goedemiddag, mevrouw Voss, » zei hij kalm. « Ik geloof dat we elkaar al ontmoet hebben. »
Haar mond werd droog. « Meneer Davenport… Ik – ik realiseerde me niet – »
Hij opende het kleine notitieboekje dat ze eerder had gezien en legde het op haar bureau. « Ik kwam vanochtend kijken hoe uw instelling gewone klanten behandelt. Ik wilde weten of respect alleen wordt betoond aan mensen die er rijk uitzien. » Hij zweeg even, zijn stem zacht maar vastberaden. « Ik heb mijn antwoord. »
« Als ik dat had geweten, » begon ze.
Hij stak zachtjes een hand op. « U hoeft niet te weten wie iemand is om hem of haar met waardigheid te behandelen. Mijn bedrijf investeert niet in arrogantie, mevrouw Voss. Wij investeren in menselijkheid. »
Hij sloot het notitieboekje, stond op en schudde kort de hand. « Goedendag, mevrouw Voss. Ik ga onze investering elders beleggen. »
