Aan het hof van Athene was de sfeer zwaar en gespannen. Alejandro Estévez stond rechtop voor de rechter, beschuldigd van een mishandeling waarvan hij zwoer dat hij die niet had gepleegd. De mediacamera’s legden elke beweging vast, elke oogwenk, waardoor het proces een publiek spektakel werd. Hij wist dat zijn reputatie, zijn vrijheid en misschien zijn hele leven op het spel stonden in deze kamer.

Tot dat precieze moment had hij nog vertrouwen in het rechtssysteem. Hij had een advocaat, een voorbereide zaak, sterke argumenten. Toen, zonder waarschuwing, stortte alles in.

Zijn advocaat stond abrupt op, mompelde een paar onverstaanbare woorden en kondigde zijn onmiddellijke terugtrekking uit het proces aan. Geen uitstel, geen duidelijke uitleg. Alejandro verstijfde, alleen voor de rechter, de aanklager en een kamer vol schandaalhongerige journalisten.

Het gemurmel ging door de rechtszaal. Sommigen zagen het als een vermomde bekentenis, anderen als een obscure manoeuvre. Alejandro voelde paniek zijn keel dichtknijpen. Hoe kun je jezelf verdedigen zonder advocaat, zonder steun, als alles al beslist leek?

Toen klonk er een aarzelende, maar duidelijke stem achter in de kamer.

« Meneer de rechter… Mag ik praten? »

Alle ogen richtten zich op een discrete vrouw, eenvoudig gekleed, die bij de banken stond die voor het publiek waren gereserveerd. Weinig mensen herkenden haar. Maar Alejandro kende haar perfect.

Het was Laura Neris, de schoonmaakster die al meer dan een jaar bij hem thuis werkte.

Zichtbaar nerveus, met trillende handen, liep ze langzaam naar voren. Ondanks de druk van de camera’s die op haar gericht waren en de zware stilte die over de kamer viel, trok ze haar schouders recht en herhaalde haar verzoek. De rechter, verrast maar geïntrigeerd, gaf hem het woord.

Laura haalde diep adem voordat ze sprak. Ze legde uit dat ze op de avond van het vermeende incident bij Alejandro thuis was. Ze had haar werkgever precies op het moment van de vermeende aanval elders naar huis zien terugkeren. Ze was er zeker van: ze herinnerde zich de precieze tijd, het buitenlicht en zelfs het gesprek dat ze hadden gevoerd.

Een rilling trok door de kamer.