Aangemoedigd door de plotselinge aandacht ging Laura verder. Zij verklaarde dat zij bereid was onder ede te getuigen. Meer nog, ze onthulde verontrustende dingen over het huis: beveiligingscamera’s die ze ongewoon had zien werken, veranderde hoeken en ontbrekende of inconsistente opnames.
Ze legde uit dat deze anomalieën niet het gevolg van toeval konden zijn. Omdat ze dagelijks in het huis werkte, kende ze de plek beter dan wie dan ook. Zijn gedetailleerde pleidooien stelden serieus vragen bij het bewijs dat door de aanklager werd aangedragen.
De journalisten, die tot dan toe sceptisch waren geweest, begonnen koortsachtig aantekeningen te maken. De rechter, nu aandachtig, vroeg om details. Laura beantwoordde elke vraag met kalmte en vastberadenheid, ondanks de emotie die op haar gezicht zichtbaar was.
Het duurde niet lang voordat de spanning een tandje hoger werd. Laura onthulde dat ze was benaderd, geïntimideerd en impliciet bedreigd door invloedrijke mannen om haar stil te houden. Ze gaf geen namen, maar de ernst van haar woorden joeg het publiek koud.
Desondanks had ze ervoor gekozen te spreken.
« Waarheid is belangrijker dan angst, » zei ze eenvoudig.
Deze woorden galmden door de kamer. Alejandro, verscheurd tussen dankbaarheid en bezorgdheid voor haar, begreep op dat moment dat deze discrete vrouw, die lang in de schaduw was gebleven, net het verloop van haar proces had verstoord.
De rechter beval een opschorting van de hoorzitting om deze nieuwe elementen te onderzoeken. Voor het eerst sinds het begin van het proces was de uitkomst niet langer duidelijk. Twijfel was gekomen, waar eerder de zekerheid van een veroordeling had geheerst.
