Ik kwam op een vrijdagavond zonder waarschuwing bij het huis van mijn zus Elena aan. Ik was helemaal vanuit Valencia gereden nadat ik een verontrustend bericht had ontvangen van een van haar buren:
« Er klopt iets niet. Kom alsjeblieft zo snel mogelijk. »
Toen ik aanbelde, werd er niet opgenomen. De deur stond een beetje open, dus duwde ik hem naar binnen—en mijn adem stokte.
Elena lag te slapen op de deurmat.
Opgerold in versleten, verscheurde kleren. Haar verward. Handen vuil. Ze zag er onherkenbaar uit. Dit was mijn zus—de briljante architect die ooit haar carrière had opgegeven voor de liefde.
Vanuit het huis hoorde ik gelach en harde muziek. Een man stapte de gang in. Daniel. Haar man.
Zonder me ook maar aan te kijken, veegde hij zijn schoenen aan Elena’s rug alsof ze een tapijt was en zei nonchalant tegen de blonde vrouw achter hem, gekleed in het rood:
« Maak je geen zorgen, lieverd. Ze is gewoon onze gekke dienstmeid. »
De vrouw lachte.
Ik schreeuwde niet. Ik heb niet gehuild.
Ik stapte naar voren.
De kamer werd stil.
Ze herkenden me meteen. Daniels gezicht werd kleurloos. De glimlach van de vrouw verdween. Elena bewoog zich en werd wakker met een zachte kreun.
« Goedenavond, » zei ik kalm. « Daniel, klopt dat? »
Hij slikte. « Wie… Wie bent u? »
« Mijn naam is Clara Moreno, » antwoordde ik. « Elena’s oudere zus. En de advocaat die het koopcontract voor dit huis heeft bekeken. »
Ik hield mijn telefoon omhoog en toonde een document. Daniels kaak spande zich aan. De vrouw deed een stap achteruit. Elena staarde me aan alsof ik een geest was.
« Dit huis is niet van jou, » vervolgde ik kalm. « Het behoort toe aan een bedrijf dat ik vertegenwoordig. Hetzelfde bedrijf dat je failliete bedrijf financierde toen niemand anders dat wilde—onder één duidelijke voorwaarde: dat mijn zus met waardigheid behandeld zou worden. »
