In het restaurant gedroeg mijn schoonzoon zich plotseling agressief tegenover mijn dochter, voor iedereen.

Wat me nog meer van streek maakte, was dat zijn vader niet tussenbeide kwam—in plaats daarvan rechtvaardigde hij het luidkeels door te zeggen dat ze zo « op haar plek gezet moest worden. » Mijn dochter stortte meteen in, trillend en huilend van vernedering. Ik stond langzaam op uit mijn stoel, mijn hart bonsde, wetende dat ik niet langer stil kon blijven.

Verschillende mensen in de buurt keken weg, alsof ze het niet merkten. De ober stond verstijfd, niet wetend wat te doen. Toen het moment voorbij was, bood mijn schoonzoon geen excuses aan. Hij staarde mijn dochter gewoon met kille onverschilligheid aan. Ze zat daar te trillen, tranen vielen op het vlekkeloze tafelkleed, alsof haar waardigheid in het openbaar was afgenomen.

Ik stond op en liep naar voren. Ik was bang, maar mijn verantwoordelijkheidsgevoel was sterker. Ik dacht aan alle keren dat mijn dochter had volgehouden dat « alles goed was », de waarschuwingssignalen die ze probeerde te verbergen, de telefoontjes die te abrupt eindigden. Dit was geen geïsoleerd incident—het was een zichtbaar teken van een dieper, aanhoudend probleem.