Mijn moeder liet me achter toen ik dertien was. Ze keek nooit achterom, belde nooit. Vijftien jaar later verscheen ze bij de testamentlezing van mijn vader, ervan overtuigd dat miljoenen van haar zouden zijn. Ze liep binnen op hakken, met een glimlach en een veel te dure parfum… totdat ik haar recht in de ogen keek en haar het zwijgen oplegde. Want er was iets wat ze niet wist, iets dat alles zou veranderen. Toen de notaris de map opende, begon haar gezicht te vervagen. En ik had het ergste nog niet gehoord.

Madrid, November. De grijze lucht leek iets onheilspellends te voorspellen, misschien onvermijdelijk. Ik betrad het kantoor van de notaris met koude handen, maar niet door het weer. Het was de eerste keer in vijftien jaar dat ik Claudia Reynolds, mijn biologische moeder, zag. De vrouw die vertrok toen ik dertien was, haar koffers meenam, haar ego… en elk spoor van genegenheid dat ze misschien voor mij voelde. Ze belde nooit, schreef nooit. Ze verdween alsof ik een fout was die ze moest uitwissen.

Maar die ochtend, toen de glazen deuren opengingen en ik het geluid van haar hakken hoorde naderen, begreep ik dat ze niet voor mij was teruggekomen. Ze was teruggekomen voor het geld van mijn vader Andrés Varela. En voor Claudia waren miljoenen meer dan genoeg reden om te doen alsof ze spijt toonden.

Ze droeg een dure jurk, Franse parfum en de glimlach van een vrouw die gewend was alles te krijgen wat ze wilde. Ze kwam naar me toe met half open armen, alsof ze een knuffel verwachtte.

« Marcus… je bent zo gegroeid, » zei ze, terwijl ze emoties speelde.

« Claudia, » antwoordde ik zonder te bewegen. « Er is geen reden om te handelen. »

Haar glimlach vervaagde even, maar herwon snel zijn zelfbeheersing. Ze ging naast me zitten, sloeg haar benen elegant over elkaar en blies het parfum uit dat ik me altijd herinnerde van de paar nachten dat ze bij ons woonde.

De notaris, Julián Ortega, opende de map met de testamentdocumenten. Claudia richtte haar rug, klaar om te ontvangen wat ze dacht dat van haar was. Ik keek gewoon naar haar, wachtend op het moment dat alles uit elkaar zou vallen.

« Goed, » begon Julián. « Meneer Varela heeft heel duidelijke instructies achtergelaten. »

Claudia slaakte een zucht van verlichting, alsof ze al mentaal de nullen telde.