Terwijl ik op mijn eigen bruiloftsreceptie stond, boog mijn moeder zich voorover en fluisterde: ‘Geef je penthouse aan je zus.’ De kamer viel stil terwijl ik glimlachte en zei: ‘Iedereen, kijk alsjeblieft naar het scherm.’ De beelden maakten mijn zus bleek en mijn moeder begon te trillen. De politie stond al te wachten. En dat was slechts het begin van de waarheid die ze nooit hadden verwacht te confronteren… »

Deel 1 — De Vraag

Mijn bruiloftsreceptie was bedoeld als de enige avond waarop ik niet hoefde te onderhandelen voor mijn eigen rust.

De balzaal van het Harborview Hotel glinsterde onder kaarslicht en fonkelende kroonluchters. Bijna tweehonderd gasten—vrienden, collega’s, verre familie—heften hun glazen terwijl de band een langzaam, romantisch deuntje speelde. Aan de overkant van de kamer lachte mijn nieuwe man, Ethan, met zijn getuigen aan de bar, zich totaal niet bewust van het ongemak dat op hakken op me afkwam.

Mijn moeder, Diane, haakte haar arm door de mijne en leidde me achter een torenhoge bloemenetalist, alsof we een lief, privé moment deelden. Haar glimlach vervaagde nooit—maar haar vingers klemden zich steviger om mijn arm.

« Lieverd, » zei ze tussen haar tanden door, « we moeten praten. Nu. »

Ik herkende die toon meteen. Het was dezelfde die ze gebruikte toen ze mijn universiteit, mijn auto, mijn carrière koos—alsof mijn leven een menu was en ze een bestelling plaatste.

Ik forceerde een beleefde glimlach. « Kan het wachten tot na de toespraken? »

« Nee. » Diane boog zich dichter naar haar toe. « Je gaat het penthouse overdragen aan je zus. »

De woorden kwamen als ijskoud water. « Wat? »

« Je hebt me gehoord. » Haar blik gleed naar de menigte, om zeker te zijn dat niemand haar gezicht zag. « Je vader en ik zijn het erover eens dat het alleen maar eerlijk is. Chloe heeft stabiliteit nodig. Ze is familie. »

Ik voelde mijn maag omdraaien. « Ik heb voor die plek betaald. Ik heb het zelf gekocht. »

« En je hebt nu Ethan, » snauwde ze zacht. « Het komt goed. Maak het niet lelijk. »

Chloe verscheen naast haar als een schaduw—mijn jongere zusje, perfect opgemaakt, gekleed in een bleke jurk die vanuit bepaalde hoeken verdacht bruidsachtig leek. Ze zag er niet beschaamd uit. Ze zag er verwend uit.

Chloe’s stem was stroperig. « Lauren, kom op. Je weet dat ik een zwaar jaar heb gehad. Mama zei dat je het zou begrijpen. »

Ik staarde naar haar. « Een zwaar jaar is niet gelijk aan mijn thuis. »

De nagels van mijn moeder drukten zich in mijn arm. « Je gaat dit vanavond doen. Mensen kijken toe. Vernederen ons niet. »

Ik moest bijna lachen om de ironie. Ze vernederen? Op mijn bruiloft?

Toen herinnerde ik me het sms dat ik drie weken geleden van mijn gebouwbeheerder had gekregen: « Deursensoren geactiveerd. Iemand heeft toegang tot de servicecorridor. » Ik herinnerde me de ontbrekende reservesleutel. Ik herinnerde me dat Chloe bij mij langskwam als ik niet thuis was.

Ik keek naar mijn moeder, toen naar Chloe, en toen naar het podium waar mijn planner de projector voor onze diavoorstelling had opgezet.

Mijn stem klonk vast, kouder dan ik me voelde. « Wil je dit vanavond afhandelen? »

Diane’s glimlach werd scherper. « Ja. »

Ik knikte één keer. « Oké. Dan regelen we het nu meteen. »

Ik liep naar de DJ-booth, pakte de microfoon op en voelde tweehonderd gesprekken vervagen in stilte toen de schijnwerpers mij vonden.

« Iedereen, » zei ik, glimlachend als een bruid op een perfecte foto, « voordat we verder gaan… Kijk alsjeblieft naar het scherm. »

En met één klik verscheen het eerste beeld van de beveiligingsbeelden—tijdstempel, kristalhelder—waarop mijn penthousedeur te zien was.