Le Marceau was altijd een symbool van prestige geweest—kraakhelder wit linnengoed, Frans kristal dat het licht ving, en een pianist die zachte jazz speelde die de stad buiten haar muren uitwist.

Maar voor Isabel Cortés voelde die avond minder als een viering en meer als een langdurig afscheid.

Tegenover haar zat haar echtgenoot van elf jaar, Héctor Valdés, verzorgd en zelfverzekerd, met de zelfvoldane glimlach die ze nu maar al te goed herkende. Naast hem—veel dichterbij dan fatsoen toestond—stond Claudia, zijn onverbloemde geliefde. Zeven maanden zwanger. Haar jurk zat strak om haar lichaam, één hand rustte op haar buik alsof het een prijs was die ze al had gewonnen.

« Laten we realistisch zijn, Isabel, » zei Héctor vlak, zonder haar aan te kijken. « Een rijk heeft continuïteit nodig. »

Hij schoof een map over de tafel. Isabel wist meteen wat het was—een herstructurering van de activa. Haar adem werd strak toen ze twee namen zag doorgesneden in harde rode inkt.

Sofía en Elena.
Hun dochters.

« Het zijn meisjes, » ging Héctor nonchalant verder, terwijl hij in zijn biefstuk sneed. « Meisjes worden volwassen, trouwen en gaan verder. Er middelen in steken heeft geen zin. De toekomst ligt hier vlakbij. »